Αν δεν έχετε διαβάσει το πρώτο μέρος μπορείτε να το διαβάσετε εδώ – Ο ΓΥΡΟΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΣΕ 50 ΗΜΕΡΕΣ – ΜΕΡΟΣ 1ο
(ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΒΛΕΠΕΤΕ ΣΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΤΟΥΣ ΜΕΓΕΘΟΣ)
Σύντομα άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες ψιχάλες. Επειδή όμως είχα αφήσει τα αδιάβροχα στο δωμάτιο αναγκάστηκα να πάρω το δρόμο της επιστροφής, αφήνοντας το χωριό και πέρασμα Zigana, τα οποία βρίσκονται 500 ακόμα μέτρα υψηλότερα, .
Το κοντέρ είχε ήδη γράψει 2.000χλμ και έφτασε η στιγμή να αφήσω την ακτή και να κατευθυνθώ στα υψίπεδα της Ανατολικής Ανατολίας.
Μια σκέψη ήταν να κατέβω από τον D915, ο οποίος ενώνει τις πόλεις Of και Bayburt, περνώντας από το χωριό και τη λίμνη Uzungöl, περιοχή η οποία είναι πανομοιότυπη με τα Νορβηγικά fjord.
Με μια λίγο πιο λεπτομερή αναζήτηση, μιας και ο δρόμος στο 2ο μισό της διαδρομής στενεύει ανησυχητικά στο χάρτη, ανακαλύπτω οτι ο D915 είναι καταχωρημένος ως ο πιο επικίνδυνος δρόμος του κόσμου (ναι, ακόμα και από τον “death road” της Βολιβίας) και έχει στερήσει πολλές ζωές τα τελευταία χρόνια. Πολλά χιλιόμετρα χωματόδρομου, αφύλακτων γκρεμών και κατολισθήσεων, διασχίζοντας το όρος Soğanlı, σκαρφαλώνοντας σε υψόμετρο 2.035μ με ασφάλτινη μοτοσυκλέτα χωρίς παρέα, σίγουρα δεν είναι μια φρόνιμη απόφαση.
Αντί αυτού, η κάθοδος πραγματοποιήθηκε από τον D925, έναν από τους ομορφότερους δρόμους που έχω οδηγήσει.
Ξεκίνησα από την περιφέρεια Rize, την πρωτεύουσα του τσαγιού της χώρας. Διέσχισα πλαγιές με απέραντες φυτείες στην αρχή, οι οποίες έδιναν τη θέση τους σε ορεινά περάσματα που περνούσαν από τα 2.400 μέτρα υψόμετρο. Μαζί με το εντυπωσιακό τούνελ Ovit με μήκος 14.35 χιλιόμετρα να φαντάζει ατελείωτο, έκαναν τη διαδρομή των 300χλμ μέχρι το Erzurum να φαίνεται σύντομη.
Πλησιάζοντας το τριεθνές στα σύνορα Ιράν και Αρμενία, μετά από μία στροφή, εμφανίζεται μπροστά μου το ιερό όρος των Αρμενίων. Το βιβλικό όρος Αραράτ. Η θέα του ανενεργού (τελευταία έκρηξη το 1840) αυτού ηφαιστείου, με την παντοτινά χιονισμένη κορυφή του που φτάνει τα 5.140μ, είναι τουλάχιστον επιβλητική.
Στο ” Όρος των Ιουδαίων”, όπως σημαίνει στα Αραβικά και στα Τουρκικά, η Αγία Γραφή αναφέρει ότι η Κιβωτός του Νώε προσάραξε εκεί. Υπάρχει ένα επισκέψιμο σημείο, νότια του βουνού και ανατολικά του χωριού Uzengili, που πιστεύεται οτι βρίσκεται η Κιβωτός.
Έμεινα στο Doğubeyazit, την πλησιέστερη πόλη στο βουνό κι επισκέφτηκα επίσης το εντυπωσιακότατο Ishak Pasha Palace, ένα παλάτι της οθωμανικής περιόδου του οποίου η κατασκευή ξεκίνησε το 1685 και διήρκεσε 100 χρόνια.
Συνεχίζω νότια στην πόλη Van. Πρωτεύουσα της ομώνυμης περιφέρειας και λίμνης, της μεγαλύτερη στην Τουρκία, που βρίσκεται στα 1.640 μέτρα υψόμετρο.
Η λίμνη είναι αλμυρή και έντονα αλκαλική (pH 9,7-9,8) και μόνο ένα είδος ψαριού μπορεί να επιβιώσει στα νερά της.
Εκεί θα γνωρίσω τον πρώτο ταξιδιώτη, από το Λουξεμβούργο και μαζί με μία παρέα Τούρκων θα πάμε για μπάνιο στα κρύα και πεντακάθαρα νερά της λίμνης.
Ακολουθεί μια μικρή μετακίνηση 140 χιλιομέτρων δυτικά, στο Tatvan, τη μικρή πόλη-έδρα εξορμήσης για το ανενεργό (τελευταία έκρηξη το 1650) ηφαίστειο Nemrut όπου θα οδηγήσω το Dominar ΜΕΣΑ στον κρατήρα, διαμέτρου 10 χιλιομέτρων, ο οποίος φιλοξενεί και δύο λίμνες.
Μοναδική η διαδρομή, η θέα και η αίσθηση.
Την επόμενη ημέρα οδηγώ νοτιοδυτικά, έχοντας αποφασίσει να υποφέρω δυόμιση ώρες ευθείας προκειμένου να διασχίσω μία οροσειρά στη συνέχεια. Όμως λίγο μετά την έναρξη της ανάβασης σταμάτησα σε ένα στρατιωτικό μπλόκο όπου δεν μου επετράπη να συνεχίσω λόγω αυξημένης τρομοκρατικής δραστηριότητας στην περιοχή. Πέντε ώρες στο δρόμο δηλαδή για να βρεθώ στο σημείο από όπου ξεκίνησα. Ακόμα 3,5 ώρες ευθείας, σύνολο 8,5 ώρες! Επιτέλους φτάνω στην μεγαλύτερη κουρδική πόλη της χώρας, το Diyarbakir, με τον υδράργυρο στη διαδρομή να φτάνει τους 43°C.
Θα επισκεφθώ το κάστρο αλλά και τις όχθες του ποταμού Τίγρη, παρέα με έναν Τούρκο ταξιδιώτη.
Αφήνοντας πίσω μου το Diyarbakir, θα πάω σε ένα μέρος το οποίο δε μπορεί να παραληφθεί στο ταξίδι αυτό. Το όρος Nemrut, συνονόματο με το ηφαίστειο που επισκέφθηκα πριν 410 km.
Μια από τις υψηλότερες κορυφές στη νοτιοανατολική Τουρκία (2.134μ) προσφέρει μια πανοραμική θέα που σου παίρνει την ανάσα. Το Nemrut είναι το Ιεροθέσιο (ναός-τάφος και σπίτι των θεών) που χτίστηκε από τον Βασιλιά Αντίοχο Α’ (69-34 π.Χ.) και είναι μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.
Πολύ δύσκολο να σας μεταφέρω με λέξεις το συναίσθημα του να βρίσκεσαι εκεί.
Πέντε γιγαντιαία ασβεστολιθικά αγάλματα πλαισιώνονται από ένα ζευγάρι αγαλμάτων ζώων-φύλακα, ένα λιοντάρι κι έναν αετό σε κάθε άκρο με τα κεφάλια αυτών να έχουν πέσει στο έδαφος.
Παράλληλα επισκέφτηκα την αρχαία πόλη της Arsameia (3ος αιώνας π.Χ.), το κάστρο της Kahta (2ος αιώνας μ.Χ.) και τη γέφυρα Cendere (2ος αιώνας μ.Χ.) γνωστή και ως Severan ή Chabinas
Συνεχίζω στην πόλη Elbistan που βρίσκεται ανάμεσα στο Nemrut και την Καππαδοκία.
Εκεί βρήκα ένα εξουσιοδοτημένο συνεργείο Bajaj, όπου έπρεπε να γίνουν κάποιες εργασίες συντήρισης της μοτοσυκλέτας μιας κι έχουν περάσει 4.500χλμ από τη μέρα που ξεκίνησα.
Με το λογικό κόστος των 110€ αλλάχτηκε η αλυσίδα, το παραφλού, τα λάδια και το φίλτρο λαδιού, καθαρίστηκαν τα μπουζί κι έγινε διαγνωστικός έλεγχος-OBDII.
Μέσω του περάσματος Gezbeli Geçidi, στα 1.990μ υψόμετρο, στα σύνορα της περιφέρειας Adana (Άδανα) και Kayseri (Καισάρεια), μια διαδρομή 285 χιλιομέτρων και αρκετών ωρών, θα με οδηγήσει σε ένα ακόμα μαγευτικό μέρος.
Το μαγευτικότερο όλων. Καππαδοκία!
Συνήθως οι υπερτουριστικές τοποθεσίες δε μου τραβάνε την προσοχή, πολλές φορές τις αποφεύγω κιόλας. Αλλά κάποιοι μου είπαν ότι αυτή είναι must. Ευτυχώς τους άκουσα και δεν το μετάνιωσα καθόλου. Σε όλη την περιοχή και ειδικά στο Göreme όπου έμεινα μερικές ημέρες, υπάρχει μία απερίγραπτη μαγεία. Το Dominar θα με πάει σε λόφους για να δούμε το ηλιοβασίλεμα παρέα, αλλά και σε κοιλάδες και μονοπάτια δίπλα σε αυτούς τους περίεργους σχηματισμούς βράχων, σήμα κατατεθέν της περιοχής.
Εκεί δημιουργήθηκε και μία παρέα 8 περίπου ατόμων, όπου αρκετοί από εμάς βρισκόμασταν τακτικά για τις επόμενες δυο-τρεις εβδομάδες. Επισκεφτήκαμε κάστρα αλλά και υπόγειες, ακατάλληλες για κλειστοφοβικούς πόλεις πολλών ορόφων και μέτρων βάθους που χρησιμοποιήθηκαν από τους Χριστιανούς τον 7ο αιώνα. Kaymakli και Derinkuyu οι δύο εκ των πιο διάσημων.
Λόγω της ισοτιμίας και της πτώσης του τουρισμού εκείνη την περίοδο, η τιμή για πτήση με αερόστατο ήταν πιο χαμηλά από ποτέ, οπότε άδραξα την ευκαιρία που μου παρουσιάστηκε.
H πτήση σε ένα τέτοιο μέρος κατά την ανατολή είναι … είναι … ε δεν έχω λόγια.
Κινούμενος προς την Konya (Ίκόνιον) έκανα μία στάση-παράκαμψη στη διασημότερη κοιλάδα της χώρας, την Ihlara (Περίστρεμμα) μήκους 10 χιλιομέτρων και πλάτους 80 μέτρων, στο επιβλητικό μοναστήρι της Selime, χτισμένο τον 8ο αιώνα όπου Χετταίοι, Πέρσες, Ρωμαίοι, Χριστιανοί, Βυζαντινοί, Σελτζούκοι Τούρκοι και Οθωμανοί ήταν μερικοί από τους πολλούς κατοίκους που είχαν εγκατασταθεί εδώ και στη λίμνη Tuz. Μια υπεραλμυρή λίμνη στην κεντρική Ανατολία, σε υψόμετρο 905 μέτρων. Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη λίμνη στη Τουρκία και μια από τις μεγαλύτερες υπεραλμυρές λίμνες στο κόσμο.
Επιτέλους έφτασε η στιγμή να ξαναδώ θάλασσα. Κατευθύνομαι νοτιοδυτικά στην Antalya (Άττάλεια), το μεγαλύτερο παραθαλάσσιο θέρετρο της χώρας που βρίσκεται στην τουρκική Ριβιέρα και δέχεται 15 εκατομμύρια τουρίστες το χρόνο.
Πανέμορφη η παλιά πόλη της Antalya με τα γραφικά σοκάκια, τα πολλά μαγαζιά και το έντονο nightlife.
Θα κάνουμε μια ημερήσια εκδρομή με την παρέα στο Εθνικό Πάρκο και φαράγγι Köprülü, μήκους 14 χιλιομέτρων και βάθους 400 μέτρων.
Ακολουθώντας τον D400, παράλληλα με το όρος Tahtal ή περισσότερο γνωστό ως Olympus που φτάνει τα 2.375 μέτρα υψόμετρο, θα κάνω μία στάση στο ομώνυμο χωριό που είναι γεμάτο κόσμο, campings, bungalows και κάθε λογής μαγαζάκια, με τα hippie vibes να δίνουν το ρυθμό. Συνεχίζοντας στον ίδιο δρόμο, περνώ από το Kaş. Μια μικρή, συμπαθητική πόλη, σημαντικός προορισμός για scuba divers. Φτάνω στη Fetiye (Μάκρη), από τα σημαντικότερα τουριστικά θέρετρα της Τουρκίας και με την παρέα θα επισκεφτούμε τη διάσημη παραλία Ölüdeniz αλλά και το χωριό φάντασμα Kayaköy (Καρμυλησσός/Λεβεσσός), όπου ζούσαν Έλληνες της Ανατολίας μέχρι το 1923. Τώρα διατηρείται πλέον ως μουσείο και αποτελείται από εκατοντάδες κατοικίες και δύο εκκλησίες.
Αδυνατώντας να βρω οικονομικό κατάλυμα στη χερσόνησο της Datça, εγώ και άλλοι τρεις φίλοι αποφασίσαμε να αφήσουμε τα παράλια για μία ημέρα και να κινηθούμε βόρεια στο Pamukkale (UNESCO World Heritage Site) που σημαίνει “κάστρο από βαμβάκι”. Η περιοχή φημίζεται για το ανθρακικό ορυκτό που αφήνει η ροή του ιαματικού νερού της πηγής και την αρχαία ελληνορωμαϊκή πόλη Ιεράπολη που χτίστηκε πάνω στους σχηματισμούς των βράχων.
Προς μεγάλη μας λύπη, στην είσοδο του χώρου μας είπαν πως λόγω εορτής την επομένη ανοίγει στις 14:00 και όχι στις 8:00 ως συνήθως. Γεγονός που μας ανέτρεπετα πλάνα μας για μετά το μεσημέρι. . Έτσι με τον τρελό Ισπανό πιτσιρικά φίλο, παίρνουμε την αυθόρμητη απόφαση να σκαρφαλώσουμε βραδιάτικα στα βράχια. 20 λεπτά αργότερα βρισκόμαστε στην υψηλότερη πισίνα με θέα την πόλη και το φεγγάρι. Ονειρική βραδιά.
Ωραία τα θερμά λουτρά αλλά εν μέσω καύσωνα αναζητώ πάλι τη θάλασσα. Το επόμενο πρωί αναχωρώ για Izmir (Σμύρνη), την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Τουρκίας και τον σημαντικότερο εισαγωγικό και εξαγωγικό εμπορικό λιμένα της χώρας.
Η διαδρομή της επιστροφής έλεγε Bodrum – Κως – Πειραιάς – Θεσσαλονίκη.
Κατηφορίζοντας όμως το Αιγαίο, μαθαίνω πως δεν έχει καράβια από Bodrum (Αλικαρνασσός) – Κω εδώ και 20 μήνες ενώ τα Çeşme (Κυσσός) – Χίος και Ayvalik (Αϊβαλί) – Μυτιλήνη δρομολόγια συνεχίζονται κανονικά. Θα φτάσω λοιπόν μέχρι το Didim (Δίδυμα) και θα αρχίσω την ανηφόρα για να επιστρέψω Ελλάδα από τα χερσαία σύνορα, περνώντας από Ayvalık (Αϊβαλί ή Κυδωνίες), Troya (Τροία ή Ίλιον), Çanakkale (Δαρδανέλλια) και το ομώνυμο στενό/πορθμό, και τη Gelibolu (Καλλίπολις).
Ένα ταξίδι 8.000 χιλιομέτρων και 50 ημερών θα έρθει στο τέλος του.
Ένα ταξίδι που σπάει πολιτικά και ιστορικά στερεότυπα.
Όλοι οι άνθρωποι φιλικοί, ειδικά στο Κουρδιστάν, όπου σε όποιον έλεγα οτι είμαι Έλληνας με αγκάλιαζε.
Η γεωγραφική εγγύτητα και το χαμηλό κόστος ζωής είναι μόνο δύο από τους πολλούς λόγους για να επισκεφτεί κανείς τους γείτονες, ξεφεύγοντας από το συνηθισμένο τουριστικό Σαββατοκύριακο στη Κωνσταντινούπολη.
