Ο γυρος της τουρκιας σε 50 ημερες με Bajaj Dominar 400
Μέχρι και 10 ημέρες πριν την αναχώρησή μου τίποτα δεν ήταν γνωστό.
Χώρα, διαδρομή, διάρκεια, χιλιόμετρα, ούτε καν μοτοσυκλέτα.
Το μόνο σίγουρο ήταν οτι θα έφευγα.
Σιγά-σιγά το τοπίο άρχισε να ξεκαθαρίζει κι εγώ έπρεπε να βιαστώ για να προλάβω την επιθυμητή ημερομηνία αναχώρησης. Ο κύβος ερρίφθη.
Προορισμός: Τουρκία.
Εκτιμώμενη διάρκεια ταξιδιού 8 εβδομάδες και με τον χιλιομετρητή να “γράφει” κάπου στα 8.000χλμ.
Πέρασα πολλές ώρες πάνω από το χάρτη. Κι άλλες τόσες κολλημένος στην οθόνη του υπολογιστή προσπαθώντας να βγάλω μια δεξιόστροφη διαδρομή στην οποία θα συμπεριλαμβάνονταν οι ομορφότερες τοποθεσίες και διαδρομές της χώρας.
Το παζλ ολοκληρώθηκε αισίως με την εύρεση της μοτοσυκλέτας. Ο φίλος και συνεργάτης Ηλίας από το Motorsite.gr με έφερε σε επαφή με τη Delta Motorcycles η οποία και μου παραχώρησε ένα Bajaj Dominar 400 του 2018, για το οποίο τους είμαι αληθινά ευγνώμων.
Οι πρώτες εντυπώσεις από το Dominar είναι μόνο θετικές. Δεν ένιωσα καμία κούραση στη διαδρομή και τα πρώτα 300 χιλιόμετρα μέχρι την Αλεξανδρούπολη, όπου έκανα μια σύντομη στάση για φαγητό και νερό, κύλησαν χωρίς να το καταλάβω. Απέμεναν γύρω στα 50 χιλιόμετρα μέχρι το Τελωνείο των Κήπων, οπότε και θα άφηνα πίσω μου το Ευρωπαϊκό έδαφος. Η ουρά στη λωρίδα των φορτηγών έφτανε τα 8χλμ. Με τον φόβο πως θα περιμένω κι εγώ αρκετή ώρα, ενοιωσα μεγάλη ανακούφιση διαπιστώνοντας πως μπροστά μου υπήρχε μόνο ένα αυτοκίνητο. Αφού διεκπεραίωσα τα απαραίτητα γραφειοκρατικά, και και μετά από μια μικρή καθυστέρηση 20 λεπτών, για ένα σύντομο καψώνι από τη μεριά των Τούρκων, διέσχισα τα σύνορα. Μια σύντομη στάση για ανεφοδιασμό και άλλη μια για μεσημεριανό, σε μια καντίνα πάνω στη Εθνική οδό. Πρώτη μεγάλη εντύπωση, η τιμή της βενζίνης, που κυμαινόταν στα 0,75€/λίτρο. Ανακούφιση για το παρόν ταξίδι, δυσαρέσκεια και απογοήτευση όμως για την τιμή της πίσω στην Ελλάδα. Αναπόφευκτη η σύγκριση, αν μη τι άλλο.
Η ταχύτητα που κινούμαι στον αυτοκινητόδρομο κυμαίνεται στα 90-100χλμ/ώρα, ενίοτε 110. Η μοτοσυκλέτα δεν έχει κανένα πρόβλημα να πάει με περισσότερα, θέλω όμως να κρατήσω τηνκούραση-βιολογική και μηχανική, κατανάλωση και φθορά ελαστικών στο ελάχιστο. Συνεχίζοντας στον Ε84, 15 χιλιόμετρα πριν από την Πόλη των 15 εκατομμυρίων κατοίκων, ξεκινά το μποτιλιάρισμα. Φτάνω στο κατάλυμα μετά από 10 συνολικά ώρες στο δρόμο.
Η επόμενη ημέρα ήταν, σχεδόν αποκλειστικά, αφιερωμένη στην Πόλη. Ξεκίνησα τη μέρα μου νωρίς. Περπάτησα πολλές ώρες σε δρόμους και σοκάκια, ανακαλύπτοντας υπέροχα μέρη.
Μια πολύ δυνατή καταιγίδα όμως νωρίς το απόγευμα ανέτρεψε τους αρχικούς μου σχεδιασμούς και με οδήγησε κάτω από μια γέφυρα, όπου και παρέμεινα για την επόμενη περίπου 1 ώρα περιμένοντας να κοπάσει. Συνέχισα για λίγο ακόμα με τη συνοδεία ψιλόβροχου αλλά επέστρεψα κάπως πρόωρα πίσω στο κατάλυμα αρκετά βρεγμένος.
Το αρχικό μου πλάνο προέβλεπε διανυκτεύευση 2-3 ημερών στη Πόλη. Η λαχτάρα μου όμως να γνωρίσω τα πιο ανεξερεύνητα μέρη της ανατολής με οδήγησε στο να ξεκινήσω το επόμενο πρωΐ για την πόλη Bolu και να φτάσω την επομένη στη Safranbolu, μέσω του Εθνικού Δάσους Yedi Goller, περνώντας από τα 1300μ υψόμετρο. Υπέροχη διαδρομή και τοπίο.
(Κάντε κλικ στις εικόνες για μεγένθυση)
Η πόλη, κατά το ήμισυ Οθωμανική και κατά το ήμισυ Βυζαντινή, αποτελεί τόπο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO (UNESCO World Heritage) από το 1994 κι έχει ως χαρακτηριστικό της τα μεγάλα σπίτια της περιόδου της Οθωμανικής αυτοκρατορίας που ονομάζονται Konak.
(Κάντε κλικ στις εικόνες για μεγένθυση)
Εννιά ώρες οδήγησης και 430χλμ μέχρι τον επόμενο προορισμό. Ο ανεφοδιασμός του Dominar να είναι το τελευταίο πράγμα που με απασχολεί, μιας και το “μικρό” ρεζερβουάρ των 13 λίτρων προσφέρει μια αυτονομία της τάξης των 330-370 χιλιομέτρων.
Περνώντας από τα κάστρα της Kastamonu και του Boyabat, ορεινά περάσματα και κάνοντας το γύρο του ακρωτηρίου της Σινώπης, φτάνω στην Bafra. Μια πόλη που πραγματικά δεν έχει και πολλά να δείξει παρόλ’ αυτά το ταξίδι δε παύει ποτέ να εκπλήσσει. Ο οικοδεσπότης μου, ιδιοκτήτης μίας μοντέρνας καφετέριας, έχει ένα φίλο, που εργάζεται σε ένα τοπικό τηλεοπτικό κανάλι και θα ήθελε να μου πάρει συνέντευξη.
Επηρεασμένος από τον μεγαλύτερο ταξιδιώτη και φίλο, Mike Spencer Bown, ο οποίος είχε υποσχεθεί να λέει “ναι” σε οτιδήποτε τρελό μπορούσε να του συμβεί ή προσφερθεί, αποφάσισα να κάνω το ίδιο, παρόλο που η σχέση μου με το φακό και το μικρόφωνο είναι κάκιστη.
Προγραμματισμένη για το απόγευμα λοιπόν, πέρασα την ημέρα μου κάνοντας μια ανάβαση στην κορυφή Kapıkaya, με θέα στον μεγαλύτερο ποταμό της χώρας, Kızılırmak, Ἅλυς στα Αρχαία ελληνικά, μήκους 1.355 χιλιομέτρων. Η ομορφιά είναι καθηλωτική. Ξαπλωμένος στα καταπράσινα λιβάδια απολαμβάνω την απόλυτη γαλήνη και ηρεμία.
Όπως με ενημέρωσαν, η τοποθεσία αποτελεί και σημείο “απογείωσης” αλεξιπτωτιστών ενώ φιλοξενεί και φεστιβάλ paragliding.
Το απόγευμα, στο καφέ, όλα στήθηκαν όπως πρέπει. Κι εμφανώς αμήχανος, με τη μεταφράστρια δίπλα μου, απαντούσα στις ερωτήσεις του δημοσιογράφου προσπαθώντας ανεπιτυχώς να δείχνω ψύχραιμος.
Εκεί βρίσκονταν και τέσσερις πιτσιρικάδες οι οποίοι έμαθαν ότι ένας ξένος με μοτοσυκλέτα περνούσε από την καθόλου τουριστική πόλη τους.
Με ούτε μια κοινή λέξη επικοινωνίας, μου έκαναν πρόταση να πάμε σε ένα χωριό 5χλμ μακρυά όπου ήταν σε εξέλιξη ένα Κουρδικό γλέντι γάμου.
Έχοντας παραβρεθεί σε ελάχιστους στη ζωή μου, έμεινα πιστός στη φιλοσοφία του Mike και δεν αρνήθηκα.
Πήρα δύο εγώ, τρικάβαλο, κι έναν ο άλλος στη “made in Turkey” μοτοσυκλέτα του.
Το γλέντι είχε φουντώσει για τα καλά. Η όλη επικοινωνία γινόταν μέσω εφαρμογής μετάφρασης από τα κινητά μας τηλέφωνα.
Ένας από τους καθήμενους καλεσμένους έβγαλε ένα όπλο και άδειασε το γεμιστήρα στον αέρα. Ρώτησα τα παιδιά αν είναι αληθινό και μου απάντησαν “βεβαίως!”.
Μετά από λίγα λεπτά κι ενώ ήδη πολλά πιτσιρίκια τρέχανε πάνω κάτω στην αυλή, είδα ένα να κυνηγάει ένα άλλο, με πιστόλι στο χέρι κι έπειτα να πυροβολεί δίπλα στο αυτί του προπορευόμενου. Αφού σιγουρεύτηκα ότι δε με είχε διαπεράσει κάποια από τις 3-4 σφαίρες κι επιβεβαιώνοντας οτι και αυτό ήταν αληθινό, ήρθε η ώρα να φύγω.
Μια τρελή ημέρα γεμάτη νέες εμπειρίες.
Πακετάροντας το πρωί, διαπίστωσα οτι μάλλον στη Safranbolu είχα αφήσει τη ζακέτα μου. Ναι, αυτή που μου είπε η μητέρα μου να πάρω!
Συνηθισμένο φαινόμενο. Μια πετσέτα σε ένα νησί του El Salvador, σαγιονάρες σε ένα άλλο νησί στη Nicaragua, γυαλιά ηλίου στη Σουηδία και μερικά άλλα σουβενίρ που έχω αφήσει ανά τον κόσμο, δε με εκπλήσσει καθόλου πια όταν (ξανα)συμβαίνει.
Συνεχίζω στον D010, τον παραλιακό δρόμο της Μαύρης Θάλασσας μήκους 1.430 χιλιομέτρων που ξεκινά 190χλμ ανατολικά της Κωνσταντινούπολης και τελειώνει κοντά στο τριεθνές Τουρκία-Γεωργία-Αρμενία.
H όμορφη, παραλιακή πόλη Ordu (Κοτύωρα) που ακολουθεί, θα είναι και ο σταθμός μου πριν την Τραπεζούντα. Εκεί έμεινα στο μοναδικό hostel της πόλης-σταθμό για overlanders μιας και είναι σημείο – πέρασμα πολλών ταξιδιωτών που κατευθύνονται προς ή επιστρέφουν από Ασία. Η περήφανη ιδιοκτήτρια μου έδειξε άλμπουμ φωτογραφιών από ταξιδιώτες όπως επίσης και πολλές ομάδες του Mongol Rally που έχει φιλοξενήσει. Της έκανε εντύπωση η παρουσία μου, λέγοντάς μου οτι είμαι ο πρώτος Έλληνας μοτοσυκλετιστής που έχει μείνει εκεί.
Δυστυχώς, και προς μεγάλη μου απογοήτευση, μαθαίνω πως η Παναγία Σουμελά παραμένει κλειστή λόγω εργασιών συντήρησης.
Η μονή στέκει εκεί για περισσότερα από 1.600 χρόνια, χτισμένη μέσα στο γρανιτώδη βράχο της πλαγιάς του Όρους Μελά και φαίνεται σαν να κρέμεται πάνω από την κοιλάδα του ποταμού Πυξίτη στα 1.200 μέτρα.
Η ομορφιά όμως της διαδρομής μέχρι το μοναστήρι, μέσω του Εθνικού Πάρκου Altındere Vadisi με αποζημιώνει.
Εναλλακτικά πήγα να επισκεφτώ το Vazelon Monastery (Μονή Βαζελώνος) γνωστό και ως το μοναστήρι του Αγίου Προδρόμου, χτισμένο το 270. Ξεκινώντας την ανάβαση συνάντησα ένα βοσκό και τον ρώτησα αν η κατάσταση του δρόμου συνεχίζει έτσι μέχρι το μοναστήρι. Χώμα με πέτρα και κροκάλα. Η θετική του απάντηση, κι επειδή είχα ακόμα 5χλμ, με ανάγκασε να γυρίσω πίσω, μη θέλοντας να ταλαιπωρήσω τη μοτοσυκλέτα.
Στάση για μεσημεριανό στο γραφικό χωριό Hamsiköy, στα 1300 μέτρα υψόμετρο, απολαμβάνοντας τη γαλήνια θέα που προσφέρει, έχοντας φόντο την ομίχλη που έχει σκεπάσει τις καταπράσινες πλαγιές.
Σύντομα άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες ψιχάλες. Επειδή όμως είχα αφήσει τα αδιάβροχα στο δωμάτιο αναγκάστηκα να πάρω το δρόμο της επιστροφής, αφήνοντας το χωριό και πέρασμα Zigana, τα οποία βρίσκονται 500 ακόμα μέτρα υψηλότερα.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΑΚΟΜΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΕΔΩ
Για το 2ο μέρος κάντε κλικ εδώ – Ο ΓΥΡΟΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΣΕ 50 ΗΜΕΡΕΣ – ΜΕΡΟΣ 2ο
