Μέρος Α’:https://www.motorsite.gr/taxidia-moto/6666-eksereunontas-tin-amerikaniki-eipiro-260121
Λευτέρης Μπαμπαΐδης
Το El Salvador. Η μοναδική χώρα χωρίς ακτή στην Καραϊβική αλλά εξίσου ηφαιστειογενής, με 23 ηφαίστεια στο 1/5 της έκτασης της Guatemala, ελάχιστα από τα οποία είναι ενεργά.
Η διέλευση των συνόρων έγινε γρήγορα και απροβλημάτιστα, ακόμα και με Ι.Χ..
Στην Antigua γνώρισα έναν Αμερικάνο που ¨κατέβαινε¨ κι αυτός και θα συνταξιδεύαμε μαζί, με το αυτοκίνητό του.
Ήμουν έτοιμος για τεράστια αναμονή και γραφειοκρατία, έχοντας ακούσει τα χειρότερα για Λατινική Αμερική. Ακόμα και με το όχημα, δεν υπήρξε κάποιο θέμα.
Μετά έμαθα το γιατί. Η συμφωνία ελεύθερης κινητικότητας της Κεντρικής Αμερικής (CA 4) είναι μια συνθήκη που υπεγράφη τον Ιούνιο του 2006 μεταξύ των χωρών της Κεντρικής Αμερικής του El Salvador, Guatemala, Honduras και Nicaragua, που καθιερώνει την ελεύθερη μετακίνηση των πολιτών τους μεταξύ των τεσσάρων υπογραφόντων κρατών χωρίς περιορισμούς ή ελέγχους.
Οι αλλοδαποί που εισέρχονται σε μία από τις υπογράφουσες χώρες μπορούν επίσης να ταξιδεύουν σε άλλα κράτη που έχουν υπογράψει (όχι αεροπορικώς) χωρίς να χρειάζεται να λάβουν πρόσθετες άδειες ή να υποβληθούν σε ελέγχους στα συνοριακά σημεία ελέγχου.
Παρόμοια με τη συμφωνία Schengen στην Ευρώπη, η συμφωνία CA-4 θεσπίζει ένα εναρμονισμένο καθεστώς θεωρήσεων για αλλοδαπούς που ταξιδεύουν στην περιοχή, με λίγα λόγια, σου βάζουν μία σφραγίδα στο διαβατήριο ΜΟΝΟ στη πρώτη χώρα εισόδου.
Το οργανωμένο έγκλημα στο El Salvador είναι ένα σοβαρό πρόβλημα. Οι προσπάθειες κατανόησης ή αντιμετώπισης αυτού του φαινομένου στη μικρή αυτή χώρα της Κεντρικής Αμερικής ήταν και είναι ανεπαρκείς.
Υπάρχουν περίπου 25.000 μέλη συμμοριών και άλλα 9.000 βρίσκονται στη φυλακή.
Ο εμφύλιος πόλεμος του El Salvador, ο οποίος διήρκεσε από το 1979 έως το 1992, πήρε τη ζωή περίπου 80.000 στρατιωτών και αμάχων.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου, σχεδόν το ήμισυ του πληθυσμού της χώρας έφυγε από τη βία και τη φτώχεια και τα παιδιά στρατολογήθηκαν τόσο από την κυβέρνηση στρατιωτικής διοίκησης όσο και από το αντάρτικο κόμμα Farabundo Martí National Liberation Front (FMLN).
Εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες μεταφέρθηκαν στο Los Angeles της California. Αυτή η σύγκρουση έληξε με τις ειρηνευτικές συμφωνίες Chapultepec, αλλά η βία στη χώρα δεν έχει σταματήσει από τότε και είναι εμφανές.
Μία πολύ σύντομη στάση για διανυκτέρευση μόνο λίγα χιλιόμετρα μετά τα σύνορα, σε ένα χωριό.
Τα βασικά. Ύπνος (παρέα με μερικά έντομα), φαγητό, μπύρα…
και οδήγηση καρφί για τη πρωτεύουσα, το San Salvador. Άγιος Σωτήρας. Από πριν είχαμε συνεννοηθεί να βρεθούμε με έναν ντόπιο πιτσιρικά από το Couchsurfing μαζί με ένα φίλο του και μας έκαναν ένα tour στην πόλη με το αυτοκίνητο.
Γνωρίζανε από ποιους δρόμους μπορούσαμε να περάσουμε κι από ποιους όχι. Από κει δε περνάει κανείς, λέει, άσχετα με το τι δείχνει το navigation, μπορεί να μας καθαρίσουν.
Ίσως να τραβούσε τα βλέμματα ένα μεγάλο αυτοκίνητο με αμερικάνικες πινακίδες. Ίσως όχι. Κορόνα γράμματα δε θα παίζαμε εκείνη τη στιγμή.
Κάναμε μια βόλτα στη κεντρική πλατεία και μετά πήγαμε για μια γύρα μπιλιάρδο στο La Dalia, το παλαιότερο μπιλιαρδάδικο της πόλης, που βρίσκεται στη πλατεία Libertad, σε ένα κτήριο Βικτωριανού ρυθμού, χτισμένο στις αρχές του 1900.
Κλείσαμε με ένα βραδινό γεύμα σε ένα μικρό, τοπικό, εστιατόριο τρώγοντας το παραδοσιακό φαγητό της χώρας (και της Honduras) που ονομάζεται pupusa.
Η pupusa είναι ένα χοντρό και πλατύ ψωμί σαν πίτα, φτιαγμένο με αλεύρι καλαμποκιού ή ρυζιού. Έχει επίσημα ανακηρυχθεί το εθνικό πιάτο κι έχει μια συγκεκριμένη ημέρα για να το γιορτάσει (αν και το τρώνε οποτεδήποτε)
Είναι συνήθως γεμιστό με ένα ή περισσότερα συστατικά. Αυτά μπορεί να περιλαμβάνουν: τυρί, κρέας, κολοκυθάκι ή φασόλια. Συνήθως συνοδεύεται από curtido (πικάντικο λάχανο) και σάλτσα ντομάτας και παραδοσιακά τρώγεται με το χέρι.
Είναι νόστιμα, αν τα φτιάχνει άνθρωπος που γνωρίζει αλλά πραγματικά δε ξέρω πόσες φορές μπορεί να φάει κάποιος αυτό το φαγητό.
Γενικά παρατήρησα πως στη Κεντρική Αμερική, δεν έχουν μεγάλη ποικιλία στη κουζίνα τους.
Κρίμα, γιατί είμαι foodie και η δοκιμή της τοπικής κουζίνας στα μέρη που πάω είναι πολύ σημαντικό κομμάτι του ταξιδιού μου. Φαγητό που δε γνωρίζω και δοκιμάζω για πρώτη φορά με εξιτάρει.
Την επόμενη ημέρα κάναμε μια βόλτα στη πόλη και πήγαμε σε ένα σημείο που προσφέρει πανοραμική θέα αυτής, μιας και βρίσκεται σε υψίπεδο, περιτριγυρισμένο από ηφαίστεια και είναι επιρρεπή σε σεισμούς.
Μετά πήγα να δω το πανεπιστήμιο του San Salvador που είναι το παλαιότερο και τα πιο σημαντικό πανεπιστημιακό ίδρυμα της χώρας. Η πανεπιστημιούπολη είναι πελώρια και πολύ όμορφη και μπορώ να σας πω οτι η εστία της έχει καταπληκτικό και πολύ φθηνό φαγητό…
Έπειτα από 2 μέρες στη πρωτεύουσα κατηφορίσαμε νότια προς τον Ειρηνικό. Ερημιά. Όπου υπήρχαν σπίτια, ήταν ακατοίκητα κι όπου υπήρχαν καταλύματα ήταν κλειστά. Μας είπαν οτι δεν έχει τουρισμό τώρα αν και ήταν περίοδος ξηρασίας.
Πρώτη φορά βρέθηκα σε παραλίες του Ειρηνικού, όπου η εποχή επέτρεπε μπάνιο στη θάλασσα. Ο ήλιος είναι πολύ δυνατός και η θερμοκρασία του νερού ευχάριστη, παρόλα τα ορμητικά κύματα που σε αυτή την ακτογραμμή χτυπάν σχεδόν αδιάκοπα, όπως μου είπαν οι ντόπιοι.
Η τροφή σε αυτά τα μέρη είναι πολλές φορές δύσκολο να βρεθεί, οπότε υπήρχαν περιπτώσεις όπου την έβγαζα για ημέρες με ψωμί και φιστικοβούτυρο και φρούτα, τα οποία κάποιες φορές έκοβα ο ίδιος από τα δέντρα.
Μεγάλη προσοχή χρειάζεται και με την κατανάλωση νερού, όπου από τη μία πρέπει να πίνεις άφθονο με τόση ζέστη, από την άλλη πρέπει να αφήνεις αποθέματα αλλά ζεσταίνεται τόσο πολύ που είναι αδύνατο να το πιεις.
Τη νύχτα κοιμήθηκα σε ένα αντίσκηνο που μου έδωσε ο Αμερικάνος σε μια παραλία και αυτός στο αυτοκίνητό του.
Την επομένη συνεχίσαμε αρκετά χιλιόμετρα παραλιακά και πιάνοντας κουβέντα με τους ελάχιστους ντόπιους που είδα μας είπαν οτι είναι πολύ επικίνδυνο να επαναλάβουμε το ίδιο.
Το μοναδικό κατάλυμα στη περιοχή ήταν ακριβό αλλά προτίμησα να χάσω λίγα δολάρια, παρά να μην ανοίξω το φερμουάρ της σκηνής το επόμενο πρωί. Τον αμερικάνο τον άφησαν να παρκάρει το αυτοκίνητό του μέσα στο κλειστό χώρο στάθμευσης δωρεάν.
Συνεχίζοντας στις ακτές, αφήσαμε το αυτοκίνητο σε ένα παραθαλάσσιο ψαροχώρι και επιβιβαστήκαμε σε μια βάρκα-ταξί, η οποία έκανε στάσεις στα ολίγα νησιά που βρίσκονται σε απόσταση μερικών λεπτών.
Η περιοχή χαρακτηρίζεται από τα ατελείωτα μαγκρόβια δάση της. Έτσι ονομάζεται το είδος δάσους των υποτροπικών και τροπικών θαλάσσιων ακτών (25° βόρεια και νότια του Ισημερινού και καλύπτει 118 χώρες) που κυριαρχείται από ανεκτικά στο αλάτι ξυλώδη φυτά.
Βρίσκεται στη μεταβατική περιοχή μεταξύ της ξηράς και της θάλασσας και είναι επίσης πολύ συνηθισμένο σε δέλτα ποταμών και σε περιοχές με υφάλμυρα ύδατα.
Συναντάται μόνο σε περιοχές στις οποίες παρατηρείται το φαινόμενο της παλίρροιας, γεγονός το οποίο περιορίζει σημαντικά τον απόπλου των βαρκών.
Αν και υπάρχει μια σχετική πρόβλεψη για το ύψος του νερού αυτό δεν αποκλείει το απρόσμενο όπως επίσης καθιστά αδύνατη την επείγουσα μεταφορά. Έτσι κι εμείς σπρώχναμε περίπου 10 λεπτά μέχρι να βγούμε στα ανοιχτά, μιας και η βάρκα είχε κολλήσει στις λάσπες.
Στο νησάκι θα μέναμε σε μια σαλβαδοριανή οικογένεια. Οι άνθρωποι του νησιού έχουν δημιουργήσει μια απίστευτη κοινότητα που έχει ακόμα και σχολείο. Το νησί μπορείς να το γυρίσεις ολόκληρο με τα πόδια σε λίγες ώρες με μόνο εμπόδιο την πάρα πολύ πυκνή βλάστηση.
Το βιοτικό επίπεδο είναι χαμηλό. Ζεστό νερό δεν υπάρχει ούτε κατά διάνοια, ούτε καν στην ενδοχώρα. Αποχέτευση είναι άγνωστη λέξη, οι τουαλέτες τους είναι κάτι που δε θα ήθελα, ούτε εσείς, να μπω σε λεπτομέρειες.
Η ηλεκτροδότηση πραγματοποιείται με γεννήτριες και όλα τα υλικά από τσιμέντο μέχρι τροφή πρέπει να έρθουν με βάρκα.
Το επόμενο μεσημέρι φύγαμε για πίσω αφού από το πρωί προσπαθούσαμε να βγάλουμε άκρη με το πότε και αν θα έρθει βάρκα σήμερα.
Από τις πρώτες ημέρες φάνηκε ότι δε ταίριαζαν τα χνότα μας με τον Αμερικάνο κι έτσι συμφωνήσαμε να πάρει ο καθένας το δρόμο του από δω και πέρα. Με άφησε στα προάστια του San Miguel όπου ήρθε και με παρέλαβε ένας Couchsurfer που ζει εκεί.
Πολύ ήσυχος κι ευγενικός ο Josse, την επόμενη μέρα οδηγήσαμε στο Toyota Corolla του με τα κατάμαυρα τζάμια, στις παραλίες που βρίσκονται 40χλμ ευθεία κάτω από το San Miguel. Παρόμοιες με τις προηγούμενες, δηλαδή τέλειες για τα γούστα μου!
Φρέσκο ψαράκι δίπλα στον ωκεανό και ατέλειωτες βουτιές με ένα απίστευτο ηλιοβασίλεμα να χάνεται στο απέραντο γαλάζιο. Η πλησιέστερη στεριά από εκεί βρίσκεται στα 15.000χλμ.
Η μεγαλύτερη μαγκιά όταν είσαι με ντόπιους, είναι ότι σε πάνε στα καλύτερα μέρη για φαγητό. Έτσι έγινε κι εδώ. Πήγαμε για βραδινό σε μια απίστευτη pupuseria που θα έχω να τη θυμάμαι.
Αφού ευχαρίστησα τον Josse για τη φιλοξενία του, ήρθε η ώρα να συνεχίσω το ταξίδι. Σε λιγότερο από 2 ώρες έφτασα στο El Amatillo, τον νοτιότερο συνοριακό σταθμό El Salvador – Honduras.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής μου δεν είδα ούτε ένα σπίτι που να μην έχει κάγκελα, σκαλωσιές ή/και συρματοπλέγματα σε παράθυρα, πόρτες, μπαλκόνια, γκαραζόπορτες, σκεπές. Τρομακτικό.
Οι υπάλληλοι security είναι κυριολεκτικά παντού. Φυλάσσουν σπίτια, καταστήματα, τράπεζες, εστιατόρια, parking. Όλοι αυτοί, ανεξαρτήτως ηλικίας, σωματότυπου και φυσικής κατάστασης, κουβαλάνε όπλο.
Και δε μιλάμε για πιστολάκι. Θα έχουν είτε καραμπίνα, είτε αυτόματο πυροβόλο.
Ελπίζω ο κόσμος να καταλαβαίνει ότι ένας 60άρης, 60 κιλά, ή 140 στο άλλο άκρο, αν πυροβολήσει με οποιοδήποτε από τα δύο, θα του φύγει το μάτι και το δόντι μαζί, θα σφυρίζουν τα αφτιά των γύρω για 20 λεπτά και το πιο πιθανό είναι να “φάει” κάποιον περαστικό και όχι τον στόχο.
Μάλλον για γλάστρα τους έχουν.
El Salvador – Honduras – Guatemala αποτελoύν το “Βόρειο Τρίγωνο της Κεντρικής Αμερικής”, το οποίο έχει χαρακτηριστεί ως μια από τις πιο βίαιες περιοχές στον κόσμο.
Ο όρος χρησιμοποιείται σε σχέση με την οικονομική ενσωμάτωση των χωρών και τις κοινές προκλήσεις τους, συμπεριλαμβανομένης της ευρείας φτώχειας, της βίας και της διαφθοράς, οι οποίες ώθησαν πολλούς να γίνουν πρόσφυγες που εγκαταλείπουν τα τρία έθνη.
Το Βόρειο Τρίγωνο είναι μια από τις φτωχότερες περιοχές του Δυτικού Ημισφαιρίου. Από το 2018, και οι τρεις χώρες βρίσκονταν στον πάτο των χωρών της Λατινικής Αμερικής στο κατά κεφαλήν εισόδημα.
Υπολογίζεται ότι το 60% των Ονδουρανών και των Γουατεμάλων ζουν κάτω από τα εθνικά τους όρια φτώχειας σε αυτές τις χώρες, πολύ υψηλότερα από άλλα λατινικά αμερικανικά έθνη.
Η περιοχή υποφέρει από χρόνια βία, που οφείλεται στον μακροχρόνιο εμφύλιο πόλεμο και την πολιτική αστάθεια στην περιοχή και τα εκτεταμένα εγκληματικά δίκτυα και διεθνείς εγκληματικές οργανώσεις.
Σκληρές πολιτικές κατά του εγκλήματος, οι οποίες θεσπίστηκαν από τις κυβερνήσεις του Βόρειου Τριγώνου που ξεκίνησαν στις αρχές της δεκαετίας του 2000,
στις περισσότερες περιπτώσεις απέτυχαν να μειώσουν το έγκλημα και μπορεί να έχουν πυροδοτήσει με δραματική επέκταση του πληθυσμού των φυλακών, ένα γόνιμο έδαφος για την πρόσληψη συμμοριών.
Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, το 2016 υπήρχαν 27,26 ανθρωποκτονίες ανά 100.000 κατοίκους στη Γουατεμάλα, 82,84 στο Ελ Σαλβαδόρ και 56,52 στην Ονδούρα. Το ποσοστό ανθρωποκτονιών μειώθηκε κάπως μέχρι το 2019 αλλά παρέμεινε σημαντικά υψηλό.
Ακούγοντας λοιπόν παντού οτι τα πράγματα στη Honduras ήταν άσχημα, πάντα αλλά ιδιαίτερα αυτό τον καιρό, επέλεξα να την προσπεράσω. Έτσι αφού γρήγορα πέρασα τον έλεγχο διαβατηρίων, επιβιβάστηκα σε ένα mini van που έκανε αυτή ακριβώς τη δουλειά.
Να μεταφέρει κόσμο από το ένα σύνορο στο άλλο, κι επειδή η χώρα είναι σαν ανάποδο τρίγωνο, το νότιο κομμάτι απαιτεί μόνο 2 ώρες οδήγησης.
Από τα σύνορα του Guasaule έφτασα σε 2,5 ώρες στη León.
H León υπήρξε από καιρό το πολιτικό και πνευματικό κέντρο του έθνους και το Εθνικό Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Νικαράγουας (UNAN, 1813), καθιστώντας το, το δεύτερο παλαιότερο πανεπιστήμιο στην Κεντρική Αμερική.
Η πόλη είναι επίσης ένα σημαντικό βιομηχανικό, γεωργικό και εμπορικό κέντρο για τη Νικαράγουα, που εξάγει ζαχαροκάλαμο, βοοειδή, φιστίκια και μπανάνες.
Εκεί συνεχίστηκε ο άθλος. Να βρω μια μοτοσυκλέτα.
Στο hostel που έμενα, συνιδιοκτησία ενός Αμερικάνου με την ντόπια κοπέλα του, γνώρισα μία κοπέλα που δούλευε εκεί και μιλούσε άπταιστα αγγλικά και η θεία της ήταν δικηγόρος.
Αποτέλεσμα; να με βοηθήσει να πάμε στο αστυνομικό τμήμα να ρωτήσω για το τι και πως, όπως και να συμβουλευτεί τη θεία της για την αγοροπωλησία μιας κι εκεί την πραγματοποιούν δικηγόροι και όχι δημόσιες υπηρεσίες.
Πόρισμα: οι ξένοι μπορούν να αγοράσουν κάποιο όχημα αλλά όχι να βγούνε από τη χώρα, πράγμα το οποίο δε με εξυπηρετούσε καθόλου, θέλοντας να φτάσω έως τον Panama.
Μετά από μεγάλη απογοήτευση, πήρα την απόφαση να νοικιάσω μοτοσυκλέτα αφού αυτό που ήθελα εξαρχής δεν είναι δυνατό.
Βρήκα λοιπόν έναν τύπο με άριστα reviews, που ενοικίαζε 250cc enduro. Τι καλύτερο από ένα χωμάτινο για να εξερευνήσεις τη χώρα;
Έπειτα από 3 ημέρες λοιπόν, πήρα πάλι ένα από τα αστεία, παλιά αμερικάνικα σχολικά λεωφορεία που κυκλοφορούν παντού στη κεντρική Αμερική με κατεύθυνση Matagalpa.
3 ώρες περίπου σε ένα σχολικό όπως είπα, δεν έχει καθόλου πλάκα αν δεν έχεις το ανάστημα ενός παιδιού.
Ήμουν όμως πολύ ενθουσιασμένος και τα όποια ακροβατικά στα καθίσματα για να χωρέσω δε με ενοχλούσαν τόσο.
Με δυσκολία βρήκα το Renta Moto Nicaragua, η οποία επιχείρηση στεγαζόταν στο ίδιο το σπίτι του Optaciano.
Στην αυλή βρισκόντουσαν παρκαρισμένα κι ετοιμοπόλεμα 4-5 Loncin SX2. 250cc, 4χρονο, αεροελαιόψυκτο, ψηλό (910mm ύψος σέλας), τροχοί 18″-21″ με τακουνάτα λάστιχα, upside down πιρούνι σεβαστών διαστάσεων και διαδρομής, με ελάχιστα χιλιόμετρα, μόλις ενός έτους.
Με μόνο ένα ΜΧ κράνος με μάσκα και δικά μου γάντια από εξοπλισμό δυστυχώς, την πρώτη ημέρα εξερεύνησα τη γύρω ορεινή περιοχή φτάνοντας περίπου στα 1.000μ υψόμετρο, περιηγήθηκα σε δασικούς χωματόδρομους και καταυλισμούς που ίσως δεν έχουν δει λευκό ποτέ.
Κατεβαίνοντας ένα βουνό, είδα έναν ταλαίπωρο άντρα που κουβαλούσε ένα βαρύ φορτίο στη πλάτη του και σταμάτησα δίπλα του να του προσφέρω τη θέση του συνεπιβάτη.
Ρωτώντας τον που πάει μου είπε λίγο πιο κάτω και σε χρόνο κάτι εντελώς άσχετο με τη πραγματική διάρκεια που χρειάστηκε να φτάσουμε.
Η αντίληψη του χρόνου είναι πολύ σχετική σε μέρη και καταστάσεις που να γνωρίζεις το πότε δεν έχει καμία απολύτως σημασία.
Πάω και όποτε φτάσω, έφτασα. Δεν έχω ραντεβού ποτέ με κανέναν, δε θα αργήσω ποτέ για τίποτα. Ελευθερία.
Όπως επίσης και το χρήμα είναι άχρηστο. Σε μια κοινωνία που συναλλάσσεται με αγαθά, ένα κομμάτι χαρτιού ή μετάλλου με νούμερα και πρόσωπα, είναι ένα μικρό σκουπίδι.
Άκρως εντυπωσιακό για τον δυτικό πολιτισμό να αντιλαμβάνεται κάτι τέτοιο. Ο χρόνος είναι χρήμα σου λέει μετά…
Είχα ήδη βρει το hostel που θα περνούσα το βράδυ και οι άνθρωποι μου επέτρεψαν να βάλω τη μοτοσυκλέτα μέσα στο σαλόνι!
Νωρίς το μεσημέρι της επόμενης μέρας αντιμετώπισα ένα πρόβλημα. Κατευθυνόμενος δυτικά, έπεσα πάνω σε ένα ποταμό τον οποίο έπρεπε να διασχίσω, έτσι ακολουθούσα τις οδηγίες που μου έδειχνε ο χάρτης πως υπάρχει γέφυρα…
Φυσικά δεν υπήρχε τίποτα. Έτσι συνέχισα παράλληλα με το ποτάμι, μέχρι να βρω κάτι/κάπου να περάσω απέναντι έστω και ένα σημείο να στενεύει ή με μικρή ορμή νερού.
Έκανα αρκετά χιλιόμετρα σε βράχια, βότσαλα, κοτρόνες, χόρτα, άμμο, χώματα με φυτευτές πέτρες και ρίζες έως ότου έφτασα σε ένα ύψωμα όπου δε συνέχιζε άλλο πια.
Ήταν τελείως απροσπέλαστο από πυκνή βλάστηση. Ούτε μπορούσα να διακρίνω κάτι στον ορίζοντα. Έτσι πήρα το δρόμο της επιστροφής, ακριβώς τον ίδιο μιας και δεν υπήρχε εναλλακτική.
Από εκεί που ξεκίνησα, τώρα βρισκόταν ένας cowboy που περνούσε τα ζώα του απέναντι, καβάλα σε ένα πελώριο άλογο το οποίο ήταν μέσα στο νερό μέχρι λίγο πάνω από την κοιλιά.
Μου είπε πως δεν υπάρχει γέφυρα εδώ γύρω και ο μόνος τρόπος είναι να συνεχίσω από έναν άλλο δρόμο όπου θα συναντήσω ντόπιους με μικρές βάρκες που περνάνε κόσμο απέναντι και μπορούν επίσης να κουβαλήσουν και τη μοτοσυκλέτα μου.
Αφού μετά από 2 ώρες περίπου κατάφερα να βρεθώ στη απέναντι όχθη, συνέχισα το δρόμο μου με προορισμό το Esteli. Γιατί η Νικαράγουα είχε πολλά ακόμη να δω……..
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ……
Instagram: https://www.instagram.com/motorcycle_explorer/?hl=en
Μέρος Γ’:https://www.motorsite.gr/taxidia-moto/6696-eksereunontas-tin-amerikaniki-hpeiro-meros-g-300121
Gallery:
