spot_img
HomeMOTOΤαξιδιωτικό : Vietnam

Ταξιδιωτικό : Vietnam

Ενώ βρισκόμουν ήδη στην Ταϊλάνδη για σπουδές κι έχοντας χορτάσει τα μπάνια στις εξωτικές παραλίες του Phuket, μου ήρθε η ιδέα να διασχίσω τη χώρα του Βιετνάμ, εκμεταλλευόμενος το διάστημα των πέντε ολόκληρων εβδομάδων που μεσολαβούσε μέχρι τις εξετάσεις.

Η κατεύθυνση αποφασίστηκε να είναι από νότο προς βορρά κι έπειτα από λίγες ημέρες επιβιβάστηκα στο αεροπλάνο προς τη γειτονική χώρα.

Άφιξη λοιπόν στις 27 Δεκεμβρίου στο Ho Chi Minh City (Hồ Chí Minh), μετά από μια γραφειοκρατική καθυστέρηση λόγω βίζας και αναμονή 3 ημερών στη Σιγκαπούρη.

Γνωστή και ως Saigon (Sài Gòn), η πόλη μετονομάστηκε σε Ho Chi Minh το 1975 μετά τη πτώση της Saigon, προς τιμή του προέδρου του Βόρειου Βιετνάμ, από τα στρατεύματα του Βόρειου Βιετνάμ (People’s Army of Vietnam [PAVN]) και των Viet Cong στις 30 Απριλίου,

Το γεγονός αυτό σηματοδότησε παράλληλα το τέλος του Βιετναμέζικου πολέμου (1 Νοεμβρίου 1955 – 30 Απριλίου 1975)

Η εύρεση μιας καλής μοτοσυκλέτας στη τρελή αυτή πόλη των 7,5 εκατομμυρίων δίκυκλων – κάθε μέρα ταξινομούνται 750 καινούργια οχήματα -, δεν είναι εύκολη υπόθεση, ειδικά για κάποιον που κοιτάει την κάθε λεπτομέρεια. Έπειτα από δύο ημέρες αναζήτησης στους πολύβουους δρόμους της πόλης και το ατελείωτο κυκλοφοριακό χάος, κατέληξα σε ένα μαγαζί που ανήκε σε ένα Βρετανό κυριούλη.

20131229_164553

Τα Honda Win (έτη κατασκευής 1971 με 2000) είναι τα πιο δημοφιλή μοτοσυκλετάκια στη χώρα. Οι κινητήρες ποικίλουν κι αν ανήκεις στους ελάχιστους τυχερούς που και αυτός φέρει την ετικέτα της Honda, τότε οι πάντες σε κοιτούν σα να οδηγείς Ducati Panigale ή Kawasaki H2R.

Μετά από ένα σύντομο test ride δύο εξ αυτών, επέλεξα ένα. Μου στοίχησε κάτι παραπάνω βέβαια, αλλά η κατάστασή του ήταν πολύ καλύτερη από όλα τα υπόλοιπα προς πώληση που βρήκα. $400 USD. Με τη σημερινή ισοτιμία υπολογίστε περί τα 350€.

Την αγορά της μοτοσυκλέτας μου συμπλήρωσα με εκείνη ενός κορυφαίου κράνους των 30€ και ήμουν έτοιμος.

Όσο για την τιμή της βενζίνης, την περίοδο που ταξίδεψα στο Βιετνάμ βρισκόταν σε ιστορικά για τη χώρα ύψη, αγγίζοντας το 1€/λίτρο (σήμερα 0.7€/λίτρο).

31 Δεκεμβρίου πια και ακολουθώντας το σεληνιακό ημερολόγιο, η πρωτοχρονιά στο Βιετνάμ (Tết), μη έχοντας σταθερή ημερομηνία, εορτάζεται τέλη Ιανουαρίου με μέσα Φεβρουαρίου.

Το σεληνιακό ημερολόγιο βασίζεται στο Κινέζικο αλλά το Βιετνάμ έχει ως επίσημο το Γρηγοριανό από το 1954, ενώ το πρώτο χρησιμοποιείται κυρίως για τον ορισμό των διακοπών και των εορτασμών.

Δε χάνουν την ευκαιρία να γιορτάσουν και τη “δική μας” πρωτοχρονιά με τους δρόμους να μετατρέπονται σε λαοθάλασσες, πυροτεχνήματα και μουσικές παντού.

Δε θα ξεχάσω το παρακάτω συμβάν: προχωρώντας στους κατάμεστους δρόμους, λίγο πριν μπει το 2014, μια γυναίκα σε ένα scooter, κινούμενη με χαμηλή ταχύτητα, της έπεσε το μωρό που είχε ανάμεσα στα πόδια της τυλιγμένο με σεντόνια. Ένας τουρίστας που βρισκόταν ακριβώς δίπλα της, το σήκωσε και της το έδωσε. Το πήρε, το τίναξε σα λερωμένο πανί να διώξει τη σκόνη, το έβαλε στα σκέλια της και συνέχισε, θαρρείς και της έπεσε το γάντι.

Μετά από πέντε συνολικά μέρες άφησα τη πάλαι ποτέ πρωτεύουσα από το 1955 μέχρι το 1975 της Δημοκρατίας του Vietnam, γνωστό και ως νότιο Vietnam, έδεσα το backpack μου στο πίσω μέρος της σέλας και με κατεύθυνση νότια, μετά από 100χλμ έφτασα στο Vũng Tàu: μια γαλλική αποικιακή πόλη με ένα μεγάλο λιμάνι και πρωτεύουσα της επαρχίας Bà Rịa-Vũng Tàu. 

Vũng Tàu – Mũi Né: 175χλμ.

Mui Ne_009

Την επόμενη μέρα αναχώρησα ΒΑ προς Mũi Né. Μια παραλιακή ψαρούπολη στην επαρχία Bình Thuận. Πληθυσμός μόλις 25.000 κατοίκων αλλά από τα μέσα του 1990 έχει γίνει τουριστικός προορισμός. Πολύ διάσημη τοποθεσία για kitesurfing και windsurfing.

Ευρωπαίοι μα ακόμα περισσότεροι Ρώσοι.

Ο λόγος; Οι Comrade δε χρειάζονται βίζα για να επισκεφθούν το Βιετνάμ. Συνάντησα ντόπιους επιχειρηματίες που μπορούσαν να μιλήσουν ρώσικα αλλά όχι αγγλικά.

Mui Ne_005

Εκεί γνώρισα έναν Λιθουανό με ένα παπάκι Honda που κατευθυνόταν νότια και κάναμε παρέα 5 ημέρες σε αυτή την πόλη. Ούτε δίπλωμα είχε, ούτε είχε ξανακαβαλήσει στη ζωή του. Για αυτόν, ήταν το βάπτισμα του πυρός.

Το επόμενο πρωί διασχίσαμε το Fairy Stream, ένα ποταμάκι με βράχους από κοκκινόχωμα, μια μινιατούρα του Grand Canyon, που το περπατάς ξυπόλυτος για περίπου 2 χιλιόμετρα κι αργότερα τα γειτονικά και διάσημα επίσης Sand Dunes (αμμόλοφους) όπου κάναμε τις τρέλες μας με γουρούνες. 2 γεωλογικά θαύματα, που θυμίζουν την έρημο Σαχάρα στην όψη, με κόκκινη άμμο το ένα και λευκή το άλλο.

Mui Ne_008

Την ακόλουθη μέρα είχαμε την εμπειρία να οδηγήσουμε τα Honda μας σε μια τεράστια ερημική παραλία με σφιχτή αμμουδιά και το ίδιο βράδυ να δοκιμάσουμε τα τοπικά εδέσματα. Κροκόδειλο και φίδι. Μάλιστα ο Tadas έκανε την εξής ιεροτελεστία. Ένας Βιετναμέζος πήρε στα χέρια του ένα διόλου μικρό φίδι, ζωντανό, έκανε μια μικρή τομή ακριβώς στο ύψος της καρδιάς, την “ξήλωσε” και την έδωσε κατευθείαν στον Λιθουανό που αμέσως την έφαγε.

Μετά ήπιαμε το γνωστό snakeblood. Ένα σφηνάκι βιετναμέζικης βότκας με αίμα φιδιού.

Mũi Né – Nha Trang: 270χλμ

Αφού αποχαιρετιστήκαμε με τον Tadas, άφησα πίσω μου το Mũi Né με κατεύθυνση προς Nha Trang. Μια παραλιακή πόλη, πρωτεύουσα της επαρχίας Khánh Hòa με πληθυσμό λίγο λιγότερο από μισό εκατομμύριο.

Από τους πιο σημαντικούς τουριστικούς προορισμούς της χώρας με ωραίες και καθαρές  παραλίες και νερά, υψηλές – ευχάριστες θερμοκρασίες όλο το χρόνο, ιδανικό  για scuba diving , θεματικά πάρκα και 5 νησάκια ακριβώς απέναντι, στα λίγες εκατοντάδες μέτρα.

Στο hostel που έμενα, “έψησα” μερικά άτομα να πάμε μια ημερήσια εκδρομή σε ένα ωραίο μέρος με καταρράκτες που είχα ανακαλύψει.
Καταλήξαμε να είμαστε στο δρόμο την επόμενη μέρα 5 μηχανάκια – 10 άτομα και περάσαμε υπέροχα, με τους ολίγους γενναίους να πηδάμε από βράχους αρκετών μέτρων, στο νερό. Καναδάς, Ισραήλ, Αυστρία, Νορβηγία, Αυστραλία, Γερμανία, οι εθνικότητες του γκρουπ.

Nha Trang – Hội An: 600χλμ

Mετά από 5 μέρες εκεί, ανηφορίζω προς Hội An. Έπειτα από 600χλμ και 2 ημέρες πολύωρης οδήγησης καθημερινά, περνώντας από τα διάσημα πάσα Cổ Mã και Cổ Cả όπου από το 2017 έχει κατασκευαστεί τούνελ που τα παρακάμπτει, φτάνω σε αυτή τη μικρή (150.000 κάτοικοι), αλλά πολύ όμορφη και συμπαθητική πόλη η οποία ανήκει στο UNESCO World Heritage Site από το 1999.

Η παλιά πόλη του Hội An, το ιστορικό κέντρο, είναι αναγνωρισμένο ως ένα εξαιρετικά καλοδιατηρημένο παράδειγμα νοτιοανατολικοασιάτικου εμπορικού λιμανιού του 15ου με 19ου αιώνα. Τα κτήρια και η ρυμοτομία αντανακλούν μία μίξη ντόπιων και ξένων επιρροών.

Χαρακτηριστική κατασκευή είναι η σκεπαστή “Ιαπωνική Γέφυρα” που χρονολογείται μεταξύ του 16ου με 17ου αιώνα.

Το Hội An μεταφράζεται σε “ένα γαλήνιο μέρος συνάντησης” και πραγματικά είναι έτσι.

Hội An – Huế: 150χλμ

Έπειτα από 3 μέρες και συνεχίζοντας κατά μήκος της Νότιας Θάλασσας της Κίνας, φτάνω για μία σύντομη στάση στο γειτονικό Da Nang, τη 5η μεγαλύτερη πόλη της χώρας και ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια της, καταλήγοντας στο Huế, όπου μένω πολύ λίγο.

allagi ladion

Η πόλη έχει ένα τεράστιο κάστρο του 19ου αιώνα το οποίο περιτριγυρίζεται από τάφρο και χοντρό πετρότοιχο.

Περιλαμβάνει την αυτοκρατορική πόλη, με παλάτια και ιερά, την Απαγορευμένη Μωβ Πόλη, που κάποτε ήταν το σπίτι του αυτοκράτορα κι ένα αντίγραφο του βασιλικού θεάτρου. Η πόλη επίσης είχε γίνει πεδίο μάχης για τη μάχη του Ηue, μία από τις πιο μακροχρόνιες και αιμοβόρες στον Πόλεμο του Βιετνάμ.

Επόμενος προορισμός, ένα από τα πιο εντυπωσιακά εθνικά πάρκα του κόσμου.

Και άθελά μου, η πιο τρομακτική εμπειρία της ζωής μου.

Ηue – Phong Nha-Kẻ Bàng: 250-450 χλμ

Aν παρατηρήσει κάποιος το χάρτη της χώρας, θα δει πως περίπου στη μέση βρίσκεται το στενότερο κομμάτι. Εκεί έχεις δύο επιλογές. To Ho Chi Mihn Road όπου σε οδηγεί παραλιακά και το Ho Chi Mihn Trail όπου σε οδηγεί από δυτικά, κοντά στα σύνορα του Laos.  Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ποιο δρόμο πήρα. Όσοι όμως δεν με γνωρίζουν, να αναφέρω απλά οτι είχα χορτάσει από θάλασσα και είπα να αλλάξω παραστάσεις.

Το Hondάκι μου είχε πολύ καλή αυτονομία. Σχετικά μεγάλο ντεπόζιτο και χαμηλή κατανάλωση. Έτσι λοιπόν απομακρυνόμουν από τις πόλεις, στη συνέχεια από τα χωριά με την ιδέα στο μυαλό μου: “Θα βάλω βενζίνη αργότερα”. Γενικότερα στη  χώρα αυτό δεν είναι πρόβλημα με τόσα εκατομμύρια δίτροχα να κυκλοφορούν. Ανά λίγα τετράγωνα υπάρχει ένα βενζινάδικο.

Όταν όμως πλησιάζεις τα βουνά και τις ζούγκλες χωρίς κατοικίες και μηδενική κίνηση, λογικό είναι να μην βρίσκεις μέρος για ανεφοδιασμό.

02

Έχω φτάσει λοιπόν σε ένα σημείο που αρχίζω να αγχώνομαι. Ο ήλιος πέφτει, μαζί και η θερμοκρασία. Το Βιετνάμ είναι μακρόστενη χώρα (από βορά σε νότο περίπου 2.000χλμ, μια απόσταση Θεσσαλονίκη – Vilnius), οπότε καταλαβαίνετε οτι κινούμενος σε κάθετο άξονα βόρεια, η θερμοκρασία αλλάζει ραγδαία, ειδικά όταν βρίσκεσαι σε υψόμετρο.

Δεν είχα πια επιλογή. Θυμάμαι απείχα 200 χιλιόμετρα πίσω και 250χλμ μπροστά από κάθε σημάδι πολιτισμού. Έπρεπε να συνεχίσω. Ευτυχώς λίγες ημέρες πριν, στο Hoi An, είχα αγοράσει γάντια, γαλότσες και μπουφάν.

Μετά από ώρα πετυχαίνω στο δρόμο ένα μηχανάκι, κάνω αμέσως αναστροφή και τον παίρνω από πίσω κορνάροντας. Όταν σταμάτησε, του έδειξα το ντεπόζιτο. Μου έγνεψε να τον ακολουθήσω και λίγο πιο κάτω σταματήσαμε έξω από μια παράγκα. Μου έδωσαν ένα λίτρο υπερτιμημένη και νοθευμένη βενζίνη. Το πιο παράξενο ήταν οτι έξω ακριβώς από το “σπίτι” αυτό ήταν παρκαρισμένο ένα μαύρο SUV. Το πιο περίεργο δεν είναι το οτι ήταν μαύρο, ή SUV ή οτι ήταν στη μέση του πουθενά. Το περίεργο ήταν πως υπήρχε ένα Ι.Χ.. Όποιος έχει επισκεφθεί τη χώρα θα έχει παρατηρήσει οτι τα αυτοκίνητα σπανίζουν. Οι λόγοι; Το πολύ χαμηλό εισόδημα, και η φορολόγηση με 200%(μεταπολεμικά). Τα τελευταία χρόνια όμως τα πράγματα αλλάζουν και ειδικότερα στις μεγάλες πόλεις τα αμάξια δεν είναι ασυνήθιστο θέαμα πια.

Είχε πια βραδιάσει και μόλις τους ευχαρίστησα και πλήρωσα, το μαύρο SUV ξεκίνησε από πίσω μου κρατώντας τον ίδιο ρυθμό. Ανέβαζα, επιτάχυνε, έκοβα, επιβράδυνε. Άρχισε να μπερδεύει το μηχανάκι. Ωχ αμάν! Μου δώσανε Fanta για βενζίνη λέω από μέσα μου, πάει το ένα νεφρό. Πήγαινα όσο πήγαινε και για καλή μου τύχη, μετά από ελάχιστα λεπτά που μου φάνηκαν ώρες, με την αδρεναλίνη στα ύψη και τις σκέψεις να δίνουν και να παίρνουν, σε μια διασταύρωση υπήρχε μπλόκο της αστυνομίας (πραγματικά παράδοξο δεδομένης της τοποθεσίας), όπου φυσικά σταμάτησα. Το SUV συνέχισε σβέλτα δεξιά. Δε θυμάμαι ποτέ να έχω χαρεί τόσο που βλέπω αστυνομικούς. Τους ρώτησα για βενζινάδικο και μου είπαν να συνεχίσω και στα 2 χιλιόμετρα θα βρω ένα. Ήμουν τόσο χαρούμενος!

Είχει πιάσει κρύο για τα καλά κι αν δεν είχα ψωνίσει τα ρούχα αυτά στο Hoi An δε θα την έβγαζα καθαρή. Μια έβρεχε, μια ψιχάλιζε, ομίχλη, κρύο. Μουσκεμένος παντού. Μια χωματόδρομος, μια τσιμεντόδρομος. Νύχτα με ουδεμία φωταγώγηση πέρα από το φως-καντήλι του μοτοσακού μου. Απόλαυση. 

P1180022

10 χιλιόμετρα πέρασαν, βενζινάδικο πουθενά. Γύρισα το ρουμπινέτο της βενζίνης στη ρεζέρβα. Λίγο πιο κάτω βρήκα μια άλλη παράγκα με λιγοστό φως από κερί να τρεμοπαίζει μέσα. Πατάω κόρνα και βγαίνει μια γριούλα που καταλαβαίνοντας την ανάγκη μου, μού λέει  πως υπάρχει βενζινάδικο 2 χιλιόμετρα πιο κάτω. Κάπου το είχα ξανακούσει αυτό και ναι, οδηγάω πάλι 10 χιλιόμετρα και βενζινάδικο δεν υπάρχει.

Το άγχος έχει γίνει φόβος. Σήμα στο κινητό δεν έχω από τότε που σκοτείνιασε. Δε μπορώ να καλέσω κανέναν. Δε ξέρω τι ζώα ζούνε στη ζούγκλα του Vietnam, αν είναι καλύτερα να (προσπαθήσω να) κοιμηθώ σε κάποιο δέντρο ή στο χώμα, πότε θα σταματήσει η βροχή, πως θα στεγνώσω, τι θα φάω και θα πιω. Είμαι νηστικός, δεν έχω πιει τίποτα και είμαι στο τιμόνι 9 ώρες non-stop.

Μετά από λίγα χιλιόμετρα κι ενώ είμαι αποφασισμένος να οδηγώ όλη νύχτα μέχρι να φτάσω κάπου ή να τα φτύσω πάνω στη σέλα, βλέπω ένα κτήριο και μπαίνω στον προαύλιο χώρο. Δεν υπάρχουν πόρτες ή παράθυρα, μόνο τσιμέντο. Σαν ημιτελής κατασκευή. Κι έχει ρεύμα. Αυτό λοιπόν, ήταν ένα φυλάκιο, βρισκόμενος κάπου στα τότε σύνορα του νότιου – βόρειου Vietnam, που ήταν ακόμα σε λειτουργία, άγνωστο για ποιο λόγο. Ήταν μέσα 3-4 security/στρατιωτικοί. Πάρκαρα το μηχανάκι στην αυλή και μόλις βγήκε έξω ένας από αυτούς, του ζήτησα λίγο βενζίνη και πήγε κατευθείαν να μου φέρει. Σε μια 2η σκέψη όμως, όντας εξουθενωμένος, όταν επέστρεψε τον ρώτησα αν μπορώ να περάσω τη νύχτα εκεί. Δέχτηκε. Μου έδωσαν να φάω ένα μπολ με ρύζι κι ένα ξύλινο (χωρίς στρώμα) κρεβάτι να κοιμηθώ. Με τόση κούραση και ταλαιπωρία, κοιμήθηκα με όλα μου τα ρούχα και πάλι έτρεμα από το κρύο.

Στις 06:00 το πρωί, ήρθε ένας ένστολος, με κλώτσησε στο κώλο για καλημέρα και μου ζήτησε να πάρω δρόμο.

Μόνο ευγνώμων μπορούσα να είμαι. Πιθανόν, μου έσωσαν τη ζωή.

Mετά από καιρό, κι αφού μίλησα με 2 – 3 άτομα που είχαν κάνει τη διαδρομή του Ho Chi Mihn Trail, βεβαιώθηκα οτι αυτή που πήρα εγώ δεν ήταν η σωστή.

Δεν έχω ξανανοιώσει τέτοιο δέος για τοπίο. Βουνά και λαγκάδια μέσα σε περιβάλλον τροπικής ζούγκλας με φύλλα δέντρων μεγαλύτερα από μέγεθος ανθρώπου, σε μια διαδρομή Stephen King με στοιχεία Rambo και Predator.

20140119_114328

Μετά από αυτό το βίωμα που δε μεταφέρεται σε χαρτί εύκολα, έφτασα σε ένα hostel λίγο πιο έξω από το εθνικό πάρκο Phong Nha-Kẻ Bàng που βεβαίως ανήκει κι αυτό στο UNESCO World Heritage Site (από το 2003). Το πάρκο αυτό δημιουργήθηκε για να προστατεύσει μία από τις δύο μεγαλύτερες κάρστ* περιοχές στον κόσμο με 300 σπηλιές και το οικοσύστημα του ασβεστολιθικού δάσους της περιοχής. Το σύστημα αυτό των σπηλαίων έχει μήκος 126 χιλιόμετρα κι ακόμα δεν έχουν εξερευνηθεί όλα. Η σπηλιά Son Doong που ανακαλύφθηκε το 2009 από Βρετανούς και Βιετναμέζους εξερευνητές, είναι η μεγαλύτερη στον κόσμο. Ακόμα και πριν από αυτή την ανακάλυψη, το Pho Na Ke Bang κατείχε πολλά ρεκόρ.

Εκεί γνώρισα έναν Καναδό από το Vancouver, τον Steve, με τον οποίο επισκεφθήκαμε 2 άκρως εντυπωσιακές σπηλιές μαζί (στη μία έμπαινες με βαρκούλα) και κάναμε κάποια χιλιόμετρα στη περιοχή παρέα.

Phong Nha-ke Bang National Park_002

Όπως επίσης κι ένα ζευγάρι από το Βέλγιο που συνεχίσαμε το ταξίδι μαζί για τις επόμενες λίγες ημέρες και είχαμε τη μοναδική δυσάρεστη συνάντηση με τα όργανα της τάξης. Μας σταμάτησαν για υπερβολική ταχύτητα. Στην ερώτηση μου, πώς γνωρίζετε την ταχύτητα μας, μας απάντησαν πως λίγο πιο πίσω, είναι ένας συνάδελφος με κάμερα. Στην απαίτησή μας να δούμε τα διαπιστευτήρια, τον κάλεσε στον ασύρματο και σε λίγα λεπτά εμφανίστηκε. Η “κάμερα” ήταν μια φωτογραφική μηχανή, η οποία μας είχε απαθανατίσει από πίσω και φαινόταν η πινακίδα. Ωραία λέω, όμορφη φωτογραφία, η ταχύτητά μας πού είναι. Σάστισε ο αστυνομικός. Μάλλον δεν το είχαν σκεφτεί αυτό, ούτε αυτοί, ούτε προηγούμενοι παραβάτες. Μετά από λίγα λεπτά και ιστορίες με αγρίους για τηλέφωνα στη πρεσβεία και τα συναφή, μας άφησαν να φύγουμε.

Phong Nha-Kẻ Bàng – Hanoi (Hà Nội): 550χλμ

Έπειτα από λίγες ημέρες θα έφτανα στον τελικό μοτοσυκλετιστικό προορισμό, μιας και το ταξίδι δε θα τελείωνε εκεί αλλά άφησα ένα κερασάκι για το τέλος.

Το Hanoi, η πρωτεύουσα του Vietnam αλλά 2η σε πληθυσμό πόλη, βρίσκεται δίπλα στον Κόκκινο Ποταμό. Από το 1010 μέχρι το 1802 ήταν το σημαντικότερο πολιτικό κέντρο του Βιετνάμ. Από το 1802 μέχρι και το 1945 επισκιάστηκε από το Huế, την αυτοκρατορική πρωτεύουσα του Βιετνάμ υπό τη δυναστεία των Nguyen, το οποίο είναι το πιο δημοφιλές επίθετο στη χώρα (περίπου το 40% του πληθυσμού ονομάζεται έτσι).

Εκεί δοκίμασα το snake wine. Ένα αλκοολούχο ποτό όπου μέσα σε δοχείο που έχει κρασί από ρύζι ή αλκοόλ από σιτηρά (π.χ. βότκα) υπάρχουν ολόκληρα φίδια. Η πρώτη καταγραφή του ποτού αυτού έγινε στην Κίνα κατά τη διάρκεια της δυναστείας Zhou και θεωρείται θεραπευτικό και αναζωογονητικό σύμφωνα με τη παραδοσιακή κινέζικη ιατρική.

snake wine

Στο hostel που έμενα, συγκάτοικος μου ήταν ένας νεαρός Καναδός ο οποίος μόλις είχε φτάσει αεροπορικώς και πιάνοντας κουβέντα μου είπε οτι θα τραβήξει προς νότο. Του έριξα την ιδέα για μοτοσυκλέτα και μου είπε πως δεν το είχε σκεφτεί αλλά ακούγεται ενδιαφέρον. Έλα κάτω να τη δεις του λέω. Μη τα πολυλογώ, πήγε σε ένα ATM πιο κάτω κι επέστρεψε με 300 ζεστά αμερικάνικα δολάρια. Του έκανα ένα crash course, του έδωσα τα χαρτιά της μηχανής, ιμάντες, τον εξοπλισμό μου, προτάσεις για τη διαδρομή και σφίξαμε τα χέρια.

Έπειτα από λίγες ημέρες στο Hanoi ήρθε η ώρα να βάλω το κερασάκι στο κλείσιμο του ταξιδιού. Το όνομα αυτού: Hạ Long Bay

Το Hạ Long Bay είναι ένα UNESCO World Heritage Site κι όχι άδικα, ο πιο διάσημος τουριστικός προορισμός στην επαρχία του Quang Ninh. Το όνομα σημαίνει καταδυόμενος δράκος. Ο κόλπος αποτελείται από χιλιάδες ασβεστολιθικούς βράχους και νησιά σε διάφορα σχήματα και μεγέθη. Η έκταση του κόλπου είναι 1.550 τετραγωνικά χιλιόμετρα και περιλαμβάνει 1.600 – 2.000 νησάκια. Οι ασβεστόλιθοι σε αυτή τη περιοχή έχουν υποστεί 500 εκατομμύρια χρόνια σχηματισμού. Μια κοινωνία περίπου 1.600 ανθρώπων ζει στο Hạ Long Bay σε 4 πλωτά χωριά. Επιβιώνουν με το ψάρεμα και την ιχθυοκαλλιέργεια (200 είδη ψαριών και 450 είδη μαλάκιων).

Ha long Bay_009

Έτσι λοιπόν, μια παρέα 15 ατόμων, ξεκινήσαμε μια 2ήμερη κρουαζιέρα στο μαγευτικό αυτό μέρος του ΒΑ Βιετνάμ. Ξέρετε, είναι τα top 10-20 μέρη για να επισκεφθεί κανείς στη ζωή του και διάφορα τέτοια που τελικά, κάποια, όταν βρεθείς εκεί, λες, οκ, ωραίο, αλλά θα μπορούσα να είχα πεθάνει και χωρίς να το δω. Το Hạ Long Bay δεν ανήκει σε αυτά. Η 2ήμερη κρουαζιέρα, προσφέρει μια αξέχαστη εμπειρία και είναι προτιμότερη της βιαστικής μονοήμερης, δεδομένης της έκτασης του κόλπου. Τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος από το καραβάκι είναι ασύγκριτα με τους βράχους-πύργους στο παρασκήνιο να μεγιστοποιούν την απόλαυση της εικόνας αυτής και η διαμονή στα 5 μέτρα από τη θάλασσα σε ξύλινες καμπίνες, βγαλμένη από ονειρεμένες φωτογραφίες της Μικρονησίας/Πολυνησίας/Μελανησίας.

Ha long Bay_011

Επιστροφή στο Hanoi και ήρθε η ώρα να γιορτάσουμε ακόμα μια πρωτοχρονιά, την τοπική αυτή τη φορά.

Αν και πολύ θα ήθελα να επισκεφτώ τον βορρά και ιδιαίτερα τη Sapa στην επαρχεία Lào Cai όπου βρίσκεται η ψηλότερη κορυφή της χώρας με υψόμετρο 3.143μ, δεν είχα τον απαραίτητο χρόνο μιας και τη μεθεπόμενη μέρα, στις 2 Φεβρουαρίου, θα έμπαινα πάλι στο αεροπλάνο, της επιστροφής αυτή τη φορά, για Ταϊλάνδη, όπου σε 5 βδομάδες περίπου θα λάβαινε χώρα η εκεί πρωτοχρονιά (Songkran). Ταξίδι στο χρόνο μετά από αυτό. Έχω την εντύπωση πως έχουν περάσει 3 χρόνια σε 2 μήνες.

Aνάμεικτα τα συναισθήματα μου για το Βιετνάμ, τους ανθρώπους του, το φαγητό και τη κουλτούρα του. Ο κάθε ένας τα βιώνει διαφορετικά κι άκουσα διαφορετικές γνώμες από ταξιδιώτες. Δε θέλω να σας επηρεάσω με τις δικές μου. Σας προτείνω πάντως να εξερευνήσετε αυτό τον ιδιαίτερο τόπο της ΝΑ Ασίας μέσα από τα δικά σας μάτια.

P1070574

Σημειώσεις-παρατηρήσεις:

  1. *καρστ: μια τοπογραφία που σχηματίζεται από τη φθορά ενός ή περισσότερων στρωμάτων διαλυτών πετρωμάτων, συνήθως ανθρακικών, όπως ασβεστόλιθος, δολομίτης και γύψος, που δημιουργεί σπηλιές και άλλους σχηματισμούς
  1. Τα χιλιόμετρα δεν αντιστοιχούν σε χρόνους διάνυσης που έχουμε συνηθίσει στην Ευρώπη ή σε ανεπτυγμένες χώρες.

100 χιλιόμετρα μπορεί κάλλιστα να σημαίνει 3 ώρες συνεχούς οδήγησης.

  1. Τα δίκυκλα, αν και υπερτερούν σε αριθμό έναντι των τετράτροχων-δεκαεξάτροχων οχημάτων, είναι σα να μην υπάρχουν. Δεν είναι απίθανο να βλέπεις στο απέναντι ρεύμα να γίνεται το εξής: αυτοκίνητο, να το προσπερνάει φορτηγάκι, να το προσπερνάει φορτηγό, να το προσπερνάει λεωφορείο. Και όλοι να έρχονται κατά πάνω σου. Και δε θα σταματήσουν. Πρέπει να βγεις από το δρόμο για να μη σε περάσουν από πάνω. Όσο και να παίζεις τα φώτα σου, να κορνάρεις, να κουνάς χέρια πόδια ή να προσεύχεσαι, δε θα αλλάξει κάτι.

Η κίνηση ως πεζός ή αναβάτης χρειάζεται κάποια εξοικείωση.

  1. Σε πολλές πόλεις της χώρας σε πυλώνες/κολόνες υπάρχουν μεγάφωνα που αναπαράγουν ομιλίες από λίγες ώρες την ημέρα έως 24 ώρες το 24ωρο σε υψηλή ένταση.

Αυτά είναι απομεινάρια από τη κουμουνιστική εποχή των 60’s & 70’s, χρόνια πολέμου, όπου ανακοινώναν νέα από το μέτωπο και προειδοποιούσαν τον κόσμο να βρει καταφύγιο από τους βομβαρδισμούς των αμερικάνικων αεροσκαφών.

Σήμερα στη χώρα αυτή του ενός πολιτικού κόμματος, ανακοινώνονται οι συντάξεις των ηλικιωμένων για να τις εισπράξουν, πατριωτικά τραγούδια, διαφημίσεις εταιριών, κρατικές ανακοινώσεις, πότε να πάνε οι γονείς τα παιδιά για εμβολιασμό και άλλα. Το αστείο είναι οτι μόνο το 50% του πληθυσμού επιθυμεί να καταργηθούν αυτά τα ηχεία. Το 40% υποστηρίζει να μείνουν ως έχουν αλλά να χρησιμοποιούνται μόνο για έκτακτες ανακοινώσεις.

Είναι τόσο ενοχλητικό όσο να ξυπνάς από τον μουεζίνη στις 4 το πρωί. Υπάρχουν μεγάφωνα σε τζαμιά/μιναρέδες που ακούγονται ως και 5 χιλιόμετρα μακριά. Σε κάποιο ταξίδι ήμουν “τυχερός” να κοιμάμαι σε απόσταση 10 μέτρων. Το καλύτερο είναι όταν υπάρχει περισσότερο από ένα τζαμί σε μικρή απόσταση. Ο ΧΑΜΟΣ. Α, και 5 φορές τη μέρα. Να το εμπεδώσεις.

Αλλά οι περισσότεροι ντόπιοι το έχουν συνηθίσει τόσα χρόνια που τους περνάει απαρατήρητο πια.

  1. Αν καθίσεις να φας σε κάποιο street food στην επαρχία, μακριά από μεγάλες πόλεις, να περιμένεις όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω σου. Εκτός του οτι θα κοστολογήσουν το πιάτο σου 10x πιο πάνω, θα σε κοιτάνε ΟΛΟΙ, όση ώρα τρως. Και τρώω αργά. Εξοπλιστείτε με αδιαφορία και υπομονή. 

Λευτέρης Μπαμπαΐδης

 

RELATED ARTICLES
spot_img
spot_img
spot_img

ΝΕΑ MOTO