spot_img
HomeMOTOΕΙΔΗΣΕΙΣTO ΒΟΛΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΦΟΥΣΤΑΝΙ

TO ΒΟΛΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΦΟΥΣΤΑΝΙ

Τι συνέβη και άλλαξε τόσο πολύ η σχέση της γυναίκας με την οδήγηση και το αυτοκίνητο τις δυόμισι τελευταίες δεκαετίες; Η ίδια η γυναίκα και οι ρόλοι της. Γιατί οι ρόλοι της σύγχρονης γυναίκας έγιναν πολλοί. Και δεν έχει βρεθεί ακόμα το αυτοκίνητο που θα τους χωρέσει- αλλά ούτε και η γυναίκα που θα τους αντέξει.

522705_342037332519914_1570920283_nΤι θα πει «άλλαξαν τα πράματα, παλιά δεν ήταν έτσι». Ευτυχώς! Ευτυχώς που δεν μένουν στάσιμα. Τα παλιά είναι αλλοτινά, τα καινούργια τωρινά και τα μελλοντικά αβέβαια. Όταν, βέβαια, μιλάμε για τις γυναίκες, την οδήγηση και τα αυτοκίνητα μαζί σε μία πρόταση, σε μία κουβέντα, τότε η πρότερη, η εντός εισαγωγικών διαπίστωση, αποκτά χροιές διαφορετικές. Ακόμη και τώρα. Αν προφέρεται από αντρικά χείλη ακούγεται συνήθως ειρωνική, ενίοτε θαυμαστική και πάντοτε αισιόδοξη όταν τα χείλη αυτά ανήκουν σε στέλεχος της αγοράς αυτοκινήτου. Γιατί οι γυναίκες, όταν μπορούν, αγοράζουν. Και αγοράζουν και αυτοκίνητα. Μόνες τους. Μεταχειρισμένα ή –σπανίως πλέον- καινούργια. Τα επιλέγουν, τα αγοράζουν και τα οδηγούν. Μόνες. Έτσι αποκτούν το ολοδικό τους εργαλείο μετακίνησης και συγκίνησης. Κι ας χρειάζονται καμιά φορά βοήθεια στο παρκάρισμα.

Μπες μες στο καμπριολέ…

Όταν στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 οι γυναίκες της μικρής αυτής χώρας στην οποία ανέτελλε ο ήλιος του ΠΑΣΟΚ (για να μη δύσει ποτέ σε επίπεδο νοοτροπίας) μιλούσαν για αυτοκίνητα, αναφέρονταν συνήθως σε αυτά των αρραβωνιαστικών. Των πραγματικών ή των φανταστικών. Την εποχή της καφετέριας οι γυναίκες έβλεπαν στα μάτια κάθε άντρα που τους γυάλιζε τον μέλλοντα σύζυγό τους. Πριν ο δυνάμει γαμπρός από το διπλανό τραπέζι προλάβει ν’ ακουμπήσει με πάταγο τα κλειδιά της κούρσας στο μάρμαρο, εκείνες είχαν ήδη δει με το άγριο βλέμμα της φαντασίας τα παιδιά τους να κλωτσιούνται στο πίσω κάθισμα. Αν η κούρσα ήταν μεγάλη, μπάνικη και δη γερμανική, τότε ο οδηγός της είχε μεγάλες πιθανότητες ν’ αποκτήσει πρόσβαση σε ό,τι πολυτιμότερο διαθέτει μια γυναίκα. Και την εποχή εκείνη –όπως και τώρα- δεν ήταν ο τραπεζικός της λογαριασμός… Μ’ ένα Ascona, μ’ άλλα λόγια, έβγαζες γκόμενα. Τι κι αν ήσουν τσέλιγκας; Την έριχνες με το Celica. Είχε υφάκι και το ‘παιζε και λίγο αλάνι;538542_343623822361265_1879466476_n Έσκαγες στη ντίσκο μάγκας με το Manta, το Escort, τη Gtv, την Ιntegrale. Και μην πάμε στο παντοδύναμο τρίπτυχο Μercedes, Αudi, BMW. Σου τύλιγε με τα ίδια της τα χέρια την ανθοδέσμη που θα πήγαινες στους γονείς της. Ήταν η εποχή που πολλές γυναίκες χρησιμοποιούσαν το αυτοκίνητο του συνοδού τους είτε σαν όχημα για την άνοδό τους σε ανώτερα κοινωνικά στρώματα, είτε για φιγούρα στις φιλενάδες τους ή τον πρώην που έστριψε δια του αρραβώνος –αφού πρόλαβε να πάρει μερίδιο από το πολυτιμότερο. Οι ίδιες οδηγούσαν σπανίως ή καθόλου. Δεν χρειαζόταν. Άλλες σπούδαζαν, πολλές δεν εργάζονταν. Ή και να εργάζονταν το έκαναν μέχρι να βρουν τον εκλεκτό που θα τις έπαιρνε από τη δουλειά και θα τις έκανε κυρίες του σπιτιού, του βουνού και του κάμπου. Και μέχρι τότε δούλευαν τα πόδια, οι εισπράκτορες ή -πιο μετά- οι Κάρτες Απεριορίστων Διαδρομών. Κάποιες, οι πιο προχωρημένες κι εύπορες, έκαναν το μεγάλο βήμα και αγόραζαν ένα μικρό αυτοκινητάκι. Ένα Autobianchi, ένα Renault 5, ένα Toyota Starlet, ένα Fiat 127. Η γιορτή της γυναικείας χειραφέτησης δεν είχε γκλάμουρ. Δεν είχε άποψη. Είχε χαμηλή τιμή, αξιοπιστία και πρακτικότητα. Λίγες επιχειρούσαν να ξεχωρίσουν απ’ το πλήθος με λάβαρο το αυτοκίνητό τους. Κι αυτές ήταν κάτι φρικιά της δεκαετίας του ’70 που παράτησαν τα κοινόβια και τις κοινοκτημοσύνες, ανακάλυψαν την ηδονή του Ι.Χ. και απόκτησαν μεταχειρισμένους Σκαραβαίους και 2CV επαναστατώντας ενάντια στη δικτατορία της βάτας και των κρεπαρισμένων κροτάφων. Μερικές, πιο ψαγμένες, άρχισαν σιγά σιγά να ζαχαρώνουν τα Golf. Κι όλες μαζί το βράδυ έβλεπαν «Δυναστεία» και χάζευαν τις λιμουζίνες των Κάρινγκτον. Α ρε Μπλέικ, Αλέξις που σου χρειαζόταν!

Βγες από το κάμπριο…

522016_341657969224517_1454800581_nΏσπου, ξαφνικά, το γκάζι της κοινωνίας πάτησε στο πάτωμα. Στη δεκαετία του ’90 η ανάπτυξη άρχισε να ανεβάζει στροφές με ρυθμό που παρέπεμπε σε «άρπαγμα» δίχρονου κινητήρα. Η εξέλιξη της τεχνολογίας και η απορρύθμιση της οικονομίας άλλαξαν άρδην τους ρυθμούς της ζωής και τις κοινωνικές δομές. Και οι γυναίκες πήραν θέση. Μπήκαν θέλοντας και μη στο εργατικό δυναμικό. Εκπαιδεύτηκαν, διεκδίκησαν, δοκιμάστηκαν, απέδωσαν. Οι νέες γενιές των γυναικών γαλουχήθηκαν με τις αξίες της αυτάρκειας, της αυτοδιάθεσης και του Cosmopolitan. Τελείωσαν πανεπιστήμια, κέρδισαν μετάλλια, πήραν bonus. Οι ανθρώπινες σχέσεις έγιναν πιο δύσκολες αφού οι εγωισμοί τονώθηκαν. Τους έθρεψαν οι ανταγωνισμοί. Η οικογένεια για τις γυναίκες εξακολουθούσε να αποτελεί προτεραιότητα αλλά δεν ήταν και η πρώτη στη λίστα. Η μήτρα και οι ωοθήκες υπήρχαν αλλά μαζί αναδείχτηκαν οι καριέρες και τα διαζύγια. Το αυτοκίνητο έγινε ανάγκη. Αλλά και ψυχαγωγία. Οι σουφραζέτες του βολάν εξακολουθούσαν να αντιμετωπίζουν το αυτοκίνητο και ως σύμβολο κοινωνικοοικονομικού status αλλά η άδεια κυκλοφορίας έγραφε πια το δικό τους όνομα, αυτό που μπορούσαν –δια νόμου πλέον- να δώσουν και στο παιδί τους. Βγήκαν μόνες τους ή με άλλες γυναίκες μαζί στους δρόμους και τις εθνικές. Πάτησαν το γκάζι και γλυκάθηκαν. Βούτηξαν το μανικιούρ τους στα γράσα, μυήθηκαν στα μυστικά της φλάντζας, μούντζωσαν και μουντζώθηκαν. Η ίδια η αυτοκινητοβιομηχανία τα πήρε χαμπάρι όλα αυτά κι άρχισε να σχεδιάζει αυτοκίνητα που προκαλούν το γυναικείο ενδιαφέρον. Τα χρήματα και οι κατηγορίες δεν είναι πρόβλημα. Υπάρχουν γυναίκες για Corsa και γυναίκες για Carrera. Γυναίκες για Auris και γυναίκες για Navara, γυναίκες για Volvo και γυναίκες για GiuliaQuadrifoglio κλπ, κλπ. Γυναίκες για σπίτι δεν ξέρουμε αν περίσσεψαν. Ακόμα και την εποχή της κρίσης και της στασιμότητας οι γυναίκες έχουν τόσα πράγματα να κάνουν. Και τώρα έχουν κι αυτές αμάξι για να βγάλουν γκόμενο. Δεκαετίας και βάλε βέβαια πια, αλλά το έχουν. Έστω κι αν ουρλιάζει ο ιμάντας. Απλά το καμπριολέ στη γλώσσα τους έγινε κάμπριο, ντεκαποτάμπλ. Οι γυναίκες δεν το ξανακάνουν σε Autobianchi κι έχουν πλέον άποψη. Για σένα και τον γρύλο σου.

Το Κορίτσι και το Άλογο

P4271471Και μέσα σε όλες αυτές τις κοσμογονικές αλλαγές παρουσιάστηκε και το φαινόμενο των μοτοσυκλετιστριών το οποίο συντάραξε την ανδρική κοσμοθεωρία και ολάκερο τον κόσμο που κρύβουν τα αρσενικά ανάμεσα από τα πόδια τους. Γυναίκα και μοτοσυκλέτα –αν είναι ποτέ δυνατόν! Το ανδρικό αυτό μονοπώλιο υπέστη ένα (ευχάριστο για όλους, είναι η αλήθεια) πλήγμα. Οι δύο τροχοί είναι πιο οικονομικοί (στη χρήση), πιο ευέλικτοι, πιο περιπετειώδεις και πιο σέξι! Οι γυναίκες που ανεβαίνουν στις μοτοσυκλέτες και βλέπουν τη γλύκα, κατεβαίνουν από αυτές μόνον άμα κάνουν παιδιά. Από φόβο μην πάθουν έστω κι έναν μικρό τραυματισμό κι άντε να αφήσουν το σπίτι και τις ευθύνες σε αυτόν που μπορεί να ξέρει απ’ έξω το πρόγραμμα των αγωνιστικών όλων των ομίλων, αλλά ξεχνάει κάθε πότε έχει αγγλικά η μικρή. Πάντα, φυσικά, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα και τις ξέρω σχεδόν όλες με τα μικρά τους ονόματα. Εντούτοις, ενώ η ποσόστωση γυναικών που οδηγούν μηχανάκια είναι πλέον υπολογίσιμη, μ’ άλλα λόγια παρόλο που «γίναμε πολλές», τελικά δεν είμαστε και τόσο πολλές. Γιατί; Απλούστατον! Διότι μαζί με την ευκολία και τη χαρά που φέρνει η χρήση της στην καθημερινότητά τους, για χάρη της μοτοσυκλέτας οι γυναίκες πρέπει να προσαρμόσουν αναλόγως και την γκαρνταρόμπα τους. Σε μια εποχή, μάλιστα, όπου οι μόνες επιταγές που μπορείς να ακολουθήσεις με συνέπεια είναι αυτές της μόδας (εφόσον τίποτα δεν είναι πια ντεμοντέ και όλα επιτρέπονται), ο «κόφτης» που βάζει η μοτοσυκλέτα στη θηλυκή κοκεταρία δεν καταπίνεται εύκολα. Ούτε και κανένας άλλος «κόφτης» εδώ που τα λέμε. Ούτε από γυναίκες, ούτε από άντρες…

 

 

RELATED ARTICLES
spot_img
spot_img
spot_img

ΝΕΑ MOTO