spot_img
HomeMOTOΤΑΞΙΔΙΑ7 μέρες χαμένη στην Καλιφόρνια...

7 μέρες χαμένη στην Καλιφόρνια…

California Dreamin’Adventure ή 7 μέρες χαμένη στην Καλιφόρνια…..

Ο Κόκκινος Ινδιάνος μου κι εγώ, ξεκινώντας για την Καλιφορνέζικη περιπέτειά μαςΗ πρώτη φορά ήταν το 2011. Νότια Καλιφόρνια, από το Los Angeles στην έρημο του Palm Springs, λίγο από Αριζόνα και λίγο από τη μαγεία του Route 66, συγκλονιστικό Grand Canyon και η διαδρομή συνεχιζόταν βόρεια κάνοντας ένα μεγάλο κύκλο για να καταλήξει πάλι στο Los Angeles.

Την τελευταία φορά που βρέθηκα στην Αμερική για επαγγελματικούς λόγους, ο χρόνος ήταν πολύ περιορισμένος. Ωστόσο δεν άντεχα να μην αδράξω την ευκαιρία και να πάω ακόμα μια φορά, ένα έστω μικρό ταξιδάκι στην πολυαγαπημένη μου Καλιφόρνια, εφόσον ήμουν ήδη εκεί.

Τι μηχανούλα να διαλέξω; Τις δύο προηγούμενες φορές είχα επιλέξει Harley Davidson, ένα από τα μικρά της σχετικά μοντέλα, το Low Fat Boy. Αυτή τη φορά «τρωγόμουν» στην κυριολεξία για κάποια που είχα δει στο διαδίκτυο και ήξερα ότι αν ήταν διαθέσιμη, θα μπορούσα να την νοικιάσω από τη συγκεκριμένη εταιρεία ενοικίασης μηχανών. Κρατούσα την αναπνοή μου μέχρι τελευταία στιγμή γιατί δεν μπορούσαν να μου το επιβεβαιώσουν. Η χαρά μου απερίγραπτη και το χαμόγελό μου μέχρι τα αυτιά όταν μου έδωσαν το τελικό ok. Τι ευτυχία! Ο μικρός «Κόκκινος Ινδιάνος» Ανιχνευτής μου (Red Indian Scout) και εγώ γνωριστήκαμε, αγκαλιαστήκαμε και ξεκινήσαμε παρέα ένα υπέροχο ταξίδι! Αυτός και εγώ θα γινόμαστε ένα για τις επόμενες μέρες.

South Lake Tahoe από ψηλά.Πρωινό της Πέμπτης ξεχυθήκαμε στους δρόμους του San Francisco. Θερμοκρασία γύρω στους 20 βαθμούς Κελσίου και ατέλειωτες ευθείες, ήταν ότι έπρεπε για να γνωριστούμε καλύτερα και να εξοικειωθώ μαζί της. Στάσεις για ανεφοδιασμό σελφ-σέρβις, όπως είναι σε όλα τα πρατήρια βενζίνης της Αμερικής εδώ και πάρα πολλά χρόνια, και για να ρουφήξω λίγες σταγόνες καφέ από το θερμός μου, «εργαλείο» που κουβαλάω ανελλιπώς σε όλα μου τα ταξίδια.

Μετά το Sacramento αλλάζει το σκηνικό : τέλος οι ευθείες, αρχίζουν οι στροφούλες και η ανοδική πορεία για να καταλήξω στη South Lake Tahoe. Μια υπέροχη λίμνη σε υψόμετρο 6.200 πόδια, περιτριγυρισμένη από την οροσειρά της Sierra Nevada.

Ξημέρωμα Σαββάτου και είμαι μια μοτοσυκλετίστρια έτοιμη για όλα!(Τουλάχιστον έτσι νομίζω!) Χιονισμένος ο «Κόκκινος Ινδιάνος» μου, που από κόκκινος έχει γίνει άσπρος, ξεκινάω με χιονόπτωση και πολικό ψύχος (για τα δεδομένα μου).

Φοράω ότι είχα και δεν είχα, με μεγαλύτερο ντισαβαντάζ βέβαια το τελείως ανοιχτό κράνος μου..Προτίμησα φεύγοντας από την Ελλάδα, να το ρισκάρω και να ταξιδέψω λάϊτ! Δεν πειράζει…απέκτησα άλλη μια εμπειρία : να καταπίνω με φόρα τη φρέσκια παγωμένη βροχή, ελαφρώς φιλτραρισμένη από τη μπαλακλάβα και την μπαντάνα μου! Ευτυχώς δεν κράτησε πάνω από μια ώρα. Καθώς κατέβαινα υψόμετρο, είχα έναν καταπληκτικό ορίζοντα μπροστά μου, και όταν σταμάτησε η βροχή βγήκε ένας υπέροχος ήλιος όπως γίνεται πάντα.. Έτσι με μεγάλη μου χαρά πλέον σταμάτησα να δω ένα από τα μέρη που μου πρότειναν χθες βράδυ, τους διάσημους λόφους Alabama, πρωταγωνιστές σε δεκάδες έργα του Hollywood.

Death Valley : Λατρεύω να επιστρέφω στα μέρη που αγάπησα!Η θερμοκρασία έχει ανέβει αρκετά, ευκαιρία όσο ξεναγούμαι μόνη στα βράχια, να στεγνώσουν και τα ρούχα μου : τα μισά απλωμένα πάνω στη μηχανή και τα άλλα μισά πάνω μου.

Η πορεία μου συνεχίζεται νοτιοδυτικά. Πόσο ανυπομονώ να βρεθώ στη ζεστασιά του αγαπημένου μου Death Valley! Είχα δει ότι οι θερμοκρασίες αυτή την εποχή είναι ιδανικές – τουλάχιστο για το δικό μου θερμοστάτη – σε αντίθεση με την επίσκεψή μου τον Σεπτέμβριο του 2011 που είχε φθάσει τους 49 βαθμούς Κελσίου! Έτσι λοιπόν κάτω από έναν καταγάλανο ουρανό βλέπω από μακριά την ταμπέλα εισόδου στην Κοιλάδα!…Απαραίτητη η στάση για φωτογραφία, για την οποία δεν χρειάστηκε να ρυθμίσω την κάμερα στο αυτόματο, μια και ήμουν τυχερή και σταμάτησε και ένα ζευγάρι τουριστών και με τράβηξε!

Έχω ήδη ξεχάσει προ πολλού τα πρωινά χιόνια, το κρύο και τη βροχή και ανυπομονώ να φθάσω στο Zabriskie Point. Ο ήλιος έχει χαμηλώσει λίγο, είναι η ιδανική στιγμή για φωτογραφίες στο σεληνιακό τοπίο!

Πρωί πρωί με τη δροσούλα, καβαλάω τον Ινδιάνο μου και κατηφορίζω στο Badwater, το χαμηλότερο μέρος στο Δυτικό ημισφαίριο, στα -85,5 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας. Περπάτημα στα Salt Flats. Πολύ γοητευτικό και μοναδικό τοπίο…δεν θέλω να φύγω!

Και όμως υπάρχει ζωή στα -86 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας…Λουλούδι της ερήμου ή αλλιώς Desert Flower.

Μια τελευταία γεύση μοτοσυκλετάδας μέσα από το υπέροχο Artist’s Drive ή Palette..έχει μεσημεριάσει, πρέπει να ..ξεκολλήσω από εκεί!

Ταξιδεύοντας με δυνατή βροχή και κρύο προς τη λίμνη MonoΣφιχταγκαλιασμένοι με τον «Ινδιάνο» μου, καταπίνουμε τα ατέλειωτα χιλιόμετρα. Στον μακρινό ορίζοντα διακρίνω το μικρό συννεφάκι που έγινε μεγάλο και μετά πάρα πολύ μεγάλο. 10 χιλιόμετρα πριν τον προορισμό μου ξεκινάει πολύ δυνατή βροχή με χαλάζι. Ορατότητα ..δεν ξέρω..πολύ λίγα μέτρα πάντως. Η μηχανή νομίζω πήγαινε μόνη της..αυτοκίνητα ή νταλίκες, δεν έκανε καμία διαφορά στο προσπέρασμα πλέον. Μούσκεμα από την κορυφή μέχρι τα νύχια και η μόνη παρηγοριά ήταν ότι ήμουν κοντά..πολύ κοντά! Όταν επιτέλους έφθασα στο δωμάτιο που θα διανυκτέρευα, το πιστολάκι των μαλλιών και το αερόθερμο πήραν φωτιά προκειμένου να στεγνώσουν όλα τα βρεγμένα.

Ευτυχώς αυτή ήταν και η τελευταία και ταυτόχρονα αξέχαστη βροχή στη διάρκεια του ταξιδιού μου.

Το επόμενο πρωί, με στεγνά ρούχα πλέον και χωρίς αδιάβροχο και μετά από αρκετά χιλιόμετρα, αντικρύζω στο βάθος του ορίζοντα τον υπέροχο δρόμο του ωκεανού, τον φημισμένο Highway 1 ή αλλιώς Cabrillo Highway. Διαδρομή που επίσης την είχα κάνει το 2011, αλλά αυτή τη φορά είχα πολύ περισσότερο χρόνο να την χαρώ. Η θέα, η μυρωδιά και το «μουγκρητό» του Ειρηνικού Ωκεανού, είναι εικόνες και αισθήσεις που δεν ξεχνιούνται.

Ήθελα να τα ρουφήξω όλα και να τα κρατήσω για πάντα κοντά μου. Αμέτρητες στάσεις για να απολαύσω, να φωτογραφίσω, να ξεμουδιάσω. Το ένα σημείο πιο όμορφο από το άλλο. San Simeon..Piedras Blancas με τις φώκιες – ελέφαντες..Ragged Point..για να καταλήξω νύχτα πλέον στο Big Sur.

Έχω αποφασίσει να μείνω 2 βράδια εδώ για να ευχαριστηθώ την περιοχή στο μάξιμουμ.

Highway 1 SouthΤο επόμενο πρωί, αφού απόλαυσα ίσως το καλύτερο πρωινό του ταξιδιού μου στο Roadhouse και έκανα και ένα ωραίο περίπατο στο δάσος με τις σεγκόγιες, τα πανέμορφα και πανύψηλα Καλιφορνέζικα δέντρα, ξεκινάω με κατεύθυνση προς βορά για να κάνω το υπόλοιπο κομμάτι του Highway 1. Δυνατός άνεμος με λιακάδα, και το βλέμμα χάνεται πότε στον ωκεανό και πότε πίσω από κάποια στροφή.

Carmel-By-the-Sea, μια μικρή σούπερ γοητευτική πόλη σαν ψεύτικη! Στην επιστροφή καταλήγω σε μια άγριας ομορφιάς – για τα δικά μας δεδομένα – παραλία, την Pfeiffer Beach, για να δω τον ήλιο να βυθίζεται στον ωκεανό.

Ένας ακόμα όμορφος ύπνος στο Big Sur με τη μυρωδιά των γιασεμιών και την άλλη μέρα, κατεύθυνση βόρεια.

Αποχαιρετιστήκαμε με τον «Κόκκινο Ινδιάνο» μου στο San Francisco και είπαμε «Καλή Αντάμωση».

Το ταξίδι συνεχίζεται..

περισσοτερες φωτογραφιες

Όμορφες εικόνες της λίμνης Mono μετά το πέρασμα της βροχής.

Πολυτίμη Μπόζνου

 

 

RELATED ARTICLES
spot_img
spot_img
spot_img

ΝΕΑ MOTO